Politik Arab Saudi


Politik Arab Saudi berlaku dalam konteks sebuah raja mutlak dengan beberapa garisan Islam, di mana Raja adalah ketua negara dan kerajaan. Keputusan dibuat, berdasarkan sebahagian daripada perundingan di antara para panglima kanan keluarga diraja dan penubuhan agama. Al Quran diisytiharkan sebagai perlembagaan negara, yang ditadbir berdasarkan hukum Islam (Syariah). Majlis Kesetiaan bertanggungjawab untuk menentukan Raja baru dan Putera Mahkota yang baru. Semua warganegara seumur hidup mempunyai hak untuk menghadiri, bertemu, dan petisyen raja secara langsung melalui pertemuan suku tradisional yang dikenali sebagai majlis.[1]

Kerajaan didominasi oleh keluarga diraja yang luas, Al Saud, yang sering dibahagikan oleh perselisihan internal dan menjadi puak. Ahli keluarga adalah pelakon politik utama yang dibenarkan oleh kerajaan. Penyertaan politik di luar keluarga diraja adalah terhad. Terdapat tekanan untuk beberapa waktu untuk meluaskan dan meningkatkan penyertaan. Dalam tahun-tahun kebelakangan ini [bila?], terdapat peningkatan dalam aktivisme Islamis, yang juga mengakibatkan keganasan Islamis. Mengikut sekurang-kurangnya beberapa pemerhati, isu-isu "tradisional" seperti dasar luar, pertahanan negara, dan hal ehwal antarabangsa telah menjadi "pandangan negara" di Arab Saudi, sementara "keadilan, pendidikan, dan masalah keluarga", Telah ditangani oleh "pertubuhan agama". Walau bagaimanapun, dalam beberapa tahun kebelakangan ini, "negara Arab telah berusaha untuk mengawal semula kawasan-kawasan ini."[2]

Potret raja-raja Saudi dalam sebuah poster di Arab Saudi.

Perlembagaan

sunting
 
Ayat-ayat Quran, perlembagaan rasmi negara

Arab Saudi adalah sebuah negara raja mutlak,[3] walaupun, menurut Undang-undang Arab Saudi yang diterima pakai oleh keputusan kerajaan pada tahun 1992, raja harus mematuhi Syariah (yaitu, hukum Islam) dan Al-Quran. Al-Quran dan Sunnah diisytiharkan sebagai perlembagaan negara.[4] Tidak ada perlembagaan bertulis yang sah dan Quran dan Sunnah tetap tertakluk kepada tafsiran. Ini dilakukan oleh ulama, penubuhan agama Arab Saudi.[5]

Pemerintahan pusat

sunting

Kerajaan Arab Saudi dipimpin oleh raja, Salman dari Arab Saudi | King Salman], yang menyetujui takhta pada 23 Januari 2015. Tidak ada partai politik atau pemilihan nasional yang dibenarkan[1] dan menurut Indeks Demokrasi The Economist 2010, kerajaan Arab Saudi adalah rejim paling otoriter ketujuh dari kalangan 167 negara yang dinilai.[6] Kerajaan dikuasai oleh keluarga diraja.[7]

Institusi utama dalam pemerintahan kerajaan Arab Saudi ialah sistem monarki mutlak.[8] Undang-undang Asas yang digunakan sejak 1992 menyatakan bahawa Arab Saudi merupakan sebuah kerajaan yang diperintah oleh keturunan Raja Abdul Aziz Al Saud, dan al-Quran merupakan perlembagaan negara itu, yang diperintah mengikut undang-undang Islam (Syariah). Pembentukan parti politik adalah dilarang dan pilihan raya umum tidak boleh diadakan. Golongan diraja menggabungkan ketiga-tiga sistem perundangan, eksekutif dan kehakiman negara dalam satu sistem pemerintahan.[9] Golongan diraja juga mengawal politik negara secara jelas dengan pengaruh dalam setiap tahap pemerintahan.[10] Pengeluaran dekri-dekri diraja menentukan sistem perundangan dan kehakiman negara manakala jawatan-jawatan menteri lazimnya dipegang oleh kerabat diraja.[11][8]

Kuasa raja secara teorinya adalah terhad dalam lingkungan syariah dan tradisi Saudi lain. Baginda juga harus mengekalkan konsensus keluarga diraja Saud, para ulama dan unsur penting yang lain dalam masyarakat Saudi, tetapi dekrinya tidak perlu mendapat persetujuan mereka. Ideologi negara ini ialah beraliran Ahli Sunah Waljamaah berfahaman Salafi. Kelompok Syi'ah sangat membenci Salafi kerana Salafi mengembalikan pemahaman Islam seperti zaman Rasulullah sallallahu alaihi wa sallam dan para sahabat. Syi'ah adalah kelompok yang memusuhi Ahlus Sunnah Wal Jama'ah dan menggelar Salafi sebagai Wahabi di Saudi. Malangnya ramai umat Islam yang terikut-ikut dengan gelaran musuh Islam tersebut. Pemilihan raja dibuat dari kalangan keluarga diraja dan dipersetujui oleh golongan ulama. Keluarga diraja ini digelar Bani Saud.

Undang-undang Dasar menegaskan bahawa raja harus dipilih dari kalangan anak-anak raja pertama, Abdul Aziz Al Saud, dan keturunan lelaki mereka[12] Tertakluk kepada kelulusan pemimpin agama (ulama).[3] Pada tahun 2007, sebuah "Majlis Kesetiaan" telah diwujudkan, yang terdiri daripada anak lelaki Raja Abdulaziz yang masih hidup dan anak lelaki masing-masing anak lelaki mati, untuk menentukan ahli keluarga diraja akan menjadi pewaris (Putera Mahkota) selepas Putera Muhammad, yang merupakan Putera Mahkota semasa, sama ada mati atau menyerah kepada takhta.[13]

 
Raja Salman dari Arab Saudi

Raja menggabungkan fungsi perundangan, eksekutif, dan kehakiman[14] dan ketetapan diraja menjadi dasar undang-undang negara.[15] Raja juga merupakan perdana menteri, dan mengetuai [[Majlis Menteri-menteri Arab Saudi | Majlis Menteri-menteri (Majlis al-Wuzarā ')], yang terdiri daripada timbalan perdana menteri pertama dan kedua (biasanya yang pertama dan kedua dalam barisan Kepada takhta masing-masing) dan 23 menteri dengan portfolio dan lima menteri negara.[16] Raja membuat pelantikan dan pemecatan daripada Majlis, yang bertanggungjawab bagi hal-hal eksekutif dan pentadbiran seperti polisi dan pertahanan, kewangan, kesihatan, dan pendidikan asing dan domestik, ditadbir melalui banyak agensi yang terpisah.[14] Terdapat juga Majlis Perundingan yang terdiri daripada 150 anggota, yang dilantik oleh Raja,[17] yang boleh mencadangkan undang-undang kepada Raja tetapi tidak mempunyai kuasa perundangan itu sendiri,[18] termasuk tiada peranan dalam pembentukan bajet. Belanjawan kerajaan itu sendiri tidak didedahkan sepenuhnya kepada orang ramai. "Sepenuhnya 40%" ... dilabelkan `Sektor lain' (termasuk pertahanan, keselamatan, risikan, pelaburan langsung dari hasil kerajaan di luar negara, dan berapa banyak yang pergi langsung ke keluarga diraja).[19][20]

Walaupun, secara teori, negara itu adalah raja mutlak, dalam praktik, keputusan dasar utama dibuat di luar struktur pemerintahan formal ini dan bukan hanya oleh raja. Keputusan dibuat dengan menubuhkan konsensus dalam keluarga diraja (terdiri daripada banyak keturunan pengasas kerajaan, Raja Abdulaziz). Selain itu, pandangan ahli-ahli penting masyarakat Arab, termasuk ulama (ulama), terkemuka puak sheikh, dan ketua-ketua keluarga komersil terkemuka dipertimbangkan.[14]

Sebagai raja mutlak, keperibadian dan keupayaan raja memerintah mempengaruhi politik dan dasar kebangsaan negara. Raja Saud (1953-1964) dianggap tidak cekap dan mewah dan pemerintahannya membawa kepada krisis ekonomi dan politik yang mengakibatkan abdication dipaksa.[21] Raja Faisal (1964-1975) adalah "modenis" yang menyukai kemajuan ekonomi, teknologi dan kerajaan tetapi juga secara konservatif dari segi politik dan agama. Beliau mengarahkan pembangunan ekonomi dan birokrasi yang pesat di negara-negara awal tahun 1970-an, tetapi juga membuat konsesi kepada pertubuhan agama, dan rancangan yang ditinggalkan untuk meluaskan penyertaan politik.[22] Raja Khalid (1975-1982) meninggalkan kerajaan sebahagian besarnya kepada Putera Mahkota, Fahd,[23] Yang menggantikannya sebagai Raja (1982-2005). Putera Fahd adalah pentadbir berbakat yang memajukan pembangunan perindustrian yang penting di dalam Kerajaan. Dia dianggap oleh ramai sebagai "bapa pemodenan negara".[24] Walau bagaimanapun, dalam tempoh 10 tahun terakhir pemerintahannya, penyakit tidak dapat menghalangnya dari berfungsi sepenuhnya. Dengan ketiadaan seorang raja yang dapat memberikan kepemimpinan pusat yang kuat, struktur negara mulai berpecah[25] and the country stagnated.[26] Raja Abdullah, yang muncul tahta pada tahun 2005, dilihat sebagai seorang pembaharu[27] dan telah memperkenalkan pembaharuan ekonomi (deregulasi terhad, dorongan pelaburan asing, dan penswastaan) dan membuat perubahan moden kepada kementerian kehakiman dan kerajaan.[28]

Cabang Legislatif

sunting

Badan perundangan disini dipanggil Majlis Al-Shura. Sebelum 1993, ahlinya terdiri daripada 60 orang berpengaruh dari pelbagai latarbelakang sosial, politik dan keagamaan di Arab Saudi. Tetapi pada Ogos 1993, Almarhum Raja Fahd telah mengstrukturkan semula majlis ini untuk menjadikannya lebih efisyen. Kini majlis ini terdiri daripada 90 orang ahli. Majlis Al-Shura menasihati Raja dan juga Majlis Menteri-Menteri mengenai isu-isu berkaitan program-program serta polisi-polisi kerajaan. Peranan utama majllis ini ialah untuk menilai, menafsir serta memperbaiki undang-undang kerajaan, undang-undang kecil, kontrak dan perjanjian antarabangsa.

Cabang Eksekutif

sunting

Ketua eksekutif di Arab Saudi ialah raja dan Perdana Menteri iaitu ABDULLAH bin Abd al-Aziz Al Saud (sejak 1 Ogos 2005). Arab Saudi merupakan salahsatu negara di dunia dimana raja memegang dua peranan utama iaitu sebagai ketua negara dan ketua kerajaan.

Majlis Menteri-Menteri adalah dilantik oleh raja dan kebanyakannya terdiri dari kaum kerabat raja. Namun pada Oktober 2003, Majlis ini telah mengumumkan niat mereka untuk mengadakan pilihan raya bagi setengah daripada ahli wakil kerajaan tempatan dan provinsi dan sepertiga ahli Majlis al-Shura, dalam jangkamasa empat hingga lima tahun.

Cabang Kehakiman

sunting

Mahkamah tertinggi di sini adalah Majlis Kehakiman Agung yang membicarakan perkara-perkara yang dirujuk oleh Raja. Ia juga merupakan makhamah rayuan tertinggi dan menimbang rayuan dan juga menyemak semula kes-kes yang melibatkan hukuman mati atau mutilasi yang dijatuhkan oleh mahkamah-mahkamah rendah.

Mahkamah diperingkat kedua terdiri dari dua mahkamah yang mendengar rayuan dan yang tertinggi ialah Mahkamah Rayuan yang terdiri dari lima atau lebih hakim. Mahkamah ini boleh mendengar semua rayuan kecuali kes-kes dari badan pentadbiran dan tribunal atau konflik antara mahkamah syariah rendah dengan tribunal yang lain.

Selepas itu ialah Mahkamah Terhad yang mendengar kes-kes kecil melibatkan perkara sivil atau jenayah. Manakala mahkamah terendah ialah Mahkamah Am yang mendengar kes persendirian, sivil, keluarga dan jenayah.

Pentadbiran Wilayah

sunting

Arab Saudi dibahagikan kepada 13 buah wilayah (Arab: مناطق, rumi: mantiqat).[29] Setiap wilayah diketuai oleh seorang Emir yang dilantik oleh Raja. Emir pula dibantu oleh seorang naib emir dan juga majlis wilayah. Majlis ini terdiri daripada ketua-ketua jabatan kerajaan di peringkat wilayah. Majlis ini turut dibantu oleh suatu majlis yang dianggotai oleh 10 orang tokoh ternama dalam kalangan masyarakat yang dilantik setiap empat tahun. Berikut merupakan senarai Wilayah.

 
Daerah Arab Saudi
  1. Wilayah Al-Bahah (Arab: منطقة الـبَـاحَـة)
  2. Wilayah Al-Hudud Al-Syamaliyah (Arab: منطقة الحدود الشمالية)
  3. Wilayah Al Jawf (Arab: منطقة الجوف)
  4. Wilayah Madinah Munawarah (Arab: منطقة المدينة المنورة)
  5. Wilayah Qasim (Arab: منطقة القصيم)
  6. Wilayah Riyadh (Arab: منطقة الرياض)
  7. Wilayah Syarqiyah (Arab: المنطقة الشرقية)
  8. Wilayah 'Asir (Arab: منطقة عسير)
  9. Wilayah Hail (Arab: منطقة حائل)
  10. Wilayah Jazan (Arab: منطقة جازان)
  11. Wilayah Makkah Al-Mukaramah (Arab: منطقة مكة المكرمة)
  12. Wilayah Najran (Arab: منطقة نجران)
  13. Wilayah Tabuk (Arab: منطقة تبوك)

Pentadbiran Daerah

sunting

Wilayah-wilayah dibahagikan kepada daerah (Arab: محافظات, rumi: muhafazat). Setiap daerah dikutai oleh seorang Datuk Bandar dan dibantu oleh sebuah majlis daerah. Majlis ini mempunyai anggota antara empat hingga empat belas orang bergantung kepada saiznya. Bandar raya yang utama seperti Riyadh, Dammam, Jeddah, Mekah dan Madinah mempunyai 14 orang ahli dalam kerajaan tempatannya. Kerajaan tempatan di Taif, Al-Ahsa, Buraidah, Abha, Hail, Tabuk, Jazan, Al-Bahah, Najran, Al-Jawf dan Wilayah Sempadan Utara mempunyai 12 orang ahli. Majlis daerah di Khamis Mushait, Unaizah, Alkharj, Hafr Al-Baten dan Yanbu pula ada 10 orang ahli.

Pada 2005, sebahagian daripada Majlis ini dipilih melalui cara demokratik iaitu secara pilihan raya. Manakala yang selebihnya lagi dilantik oleh kerajaan.

Rujukan

sunting
  1. ^ a b Marshall Cavendish (2007). World and Its Peoples: the Arabian Peninsula. m/s. 92–93. ISBN 978-0-7614-7571-2.
  2. ^ Boucek, Christopher. "Saudi Fatwa Restrictions and the State-Clerical Relationship". October 27, 2010. Carnegie Endowment for International Peace. Dicapai pada 13 March 2014.
  3. ^ a b Cavendish, Marshall (2007). World and Its Peoples: the Arabian Peninsula. m/s. 78. ISBN 978-0-7614-7571-2.
  4. ^ Robbers, Gerhard (2007). Encyclopedia of world constitutions, Volume 1. m/s. 791. ISBN 0-8160-6078-9.
  5. ^ Champion, Daryl (2003). The paradoxical kingdom: Saudi Arabia and the momentum of reform. m/s. 60. ISBN 978-1-85065-668-5.
  6. ^ The Economist Intelligence Unit. "The Economist Democracy Index 2010" (PDF). The Economist. Dicapai pada 6 June 2011.
  7. ^ Library of Congress, Federal Research Division (2006). "Country Profile: Saudi Arabia" (PDF). Dicapai pada 20 June 2011.
  8. ^ a b World and Its Peoples: the Arabian Peninsula. Marshall Cavendish. 2007. m/s. 78. ISBN 978-0-7614-7571-2.
  9. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Britannica
  10. ^ Library of Congress, Federal Research Division (2006). "Country Profile: Saudi Arabia" (PDF).
  11. ^ Campbell, Christian (2007). Legal Aspects of Doing Business in the Middle East. m/s. 265. ISBN 978-1-4303-1914-6.
  12. ^ Kechichian, Joseph A. (2001). Succession in Saudi Arabia. m/s. 72. ISBN 978-0-312-23880-3.
  13. ^ "When kings and princes grow old". The Economist. 15 July 2010. Dicapai pada 11 June 2011.
  14. ^ a b c "Encyclopædia Britannica Online: Saudi Arabia (Government and Society)". Britannica. Dicapai pada 28 April 2011.
  15. ^ Campbell, Christian (2007). Legal Aspects of Doing Business in the Middle East. m/s. 265. Dicapai pada 7 June 2011.
  16. ^ DeRouen, Karl R.; Bellamy, Paul (2008). International security and the United States: an encyclopedia, Volume 2. m/s. 672. ISBN 978-0-275-99255-2.
  17. ^ Stokes, Jamie (2009). Encyclopedia of the Peoples of Africa and the Middle East, Volume 1. m/s. 611. ISBN 978-0-8160-7158-6.
  18. ^ Naʻīm, Abd Allāh Aḥmad (2002). Islamic family law in a changing world: a global resource book. m/s. 136. ISBN 978-1-84277-093-1.
  19. ^ House, Karen Elliott (2012). On Saudi Arabia : Its People, past, Religion, Fault Lines and Future. Knopf. m/s. 25. Semua pendapatan, sama ada dari minyak, pendapatan di rizab asing negara $ 400 bilion, atau denda lalu lintas, mengalir ke kerajaan pusat di Riyadh - iaitu keluarga diraja. Tiada perakaunan yang diberikan kepada orang ramai sama ada jumlah pendapatan kepada tabung Al Saud atau jumlah perbelanjaan oleh Al Saud - bagi pihak rakyat dan bagi pihak keluarga diraja yang terus berkembang. ... Majlis Ash Shura, yang dilantik oleh raja untuk `mewakili` rakyat tidak mempunyai peranan dalam pembentukan bajet. Sepenuhnya 40% daripada belanjawan yang didedahkan secara terbuka dilabelkan `Sektor lain` (termasuk pertahanan, keselamatan, kecerdasan, dan pelaburan langsung dari hasil kerajaan di luar negara) dan menjadi legap kepada orang ramai.
  20. ^ Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom : Kings, Clerics, Modernists, Terrorists, and the Struggle for Saudi Arabia. Viking. m/s. 251. Apabila bajet Saudi diterbitkan setiap tahun, tidak kurang daripada 40 peratus (166.9 bilion riyal dalam bajet untuk tahun 2008) dilabelkan `sektor-sektor lain`, termasuk pertahanan, keselamatan negara, kecerdasan, pelaburan langsung di luar negara, dan yang paling menarik Semua, berapa banyak pai kebangsaan yang dibayar kepada tabung keluarga diraja.
  21. ^ Al Rasheed, Madawi (2010). A History of Saudi Arabia. m/s. 102–105, 110. ISBN 978-0-521-74754-7.
  22. ^ Al Rasheed, Madawi (2010). A History of Saudi Arabia. m/s. 118–120. ISBN 978-0-521-74754-7.
  23. ^ Al Rasheed, Madawi (2010). A History of Saudi Arabia. m/s. 143. ISBN 978-0-521-74754-7.
  24. ^ "Obituary: King Fahd - A forceful but flawed ruler". The Financial Times. 1 August 2005. Dicapai pada 18 July 2011.
  25. ^ Al Rasheed, Madawi (2010). A History of Saudi Arabia. m/s. 212. ISBN 978-0-521-74754-7.
  26. ^ Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom. m/s. 264. ISBN 978-0-09-953905-6.
  27. ^ Cooper, Helene (29 November 2010). "Abdullah, King of Saudi Arabia". The New York Times. Dicapai pada 18 July 2011.
  28. ^ "Encyclopædia Britannica Online: Saudi Arabia (History)". Britannica. Dicapai pada 28 April 2011.
  29. ^ "Saudi Arabia: Administrative divisions". arab.net.