Empayar Rom Suci
Laman ini adalah mengenai empayar Jermanik. Untuk empayar purba berpusat di Rom, sila lihat Empayar Rom.
Empayar Rom Suci,[e] juga dikenali sebagai Empayar Rom Suci Bangsa Jerman selepas 1512, dulu merupakan tatanegara di Eropah Tengah dan Barat, biasanya diketuai oleh Maharaja Rom Suci[19][20] yang wujud dari waktu pembangunannya pada Zaman Pertengahan dan berlangsung selama hampir seribu tahun sehingga kejatuhannya pada tahun 1806 selepas Peperangan Napoleon.[21]
Empayar Rom Suci Sacrum Imperium Romanum (Latin) Heiliges Römisches Reich (Jerman) Holy Roman Empire (bahasa Inggeris) Empayar Rom Suci Bangsa Jerman Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae (Latin) Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation (Jerman) Holy Roman Empire of the German Nation (bahasa Inggeris) | |||||
---|---|---|---|---|---|
800/962[a]–1806 | |||||
| |||||
Helang Quaternion (1510) | |||||
Ibu negara | Multicentral[3]
Rome (de jure) Aachen (800–1562)
Palermo (1194–1254)
Vienna (1550s–1583, 1612–1806) Frankfurt (1562–1806)
Regensburg (1594–1806)
Wetzlar (1689–1806) | ||||
Bahasa yang umum digunakan | Jerman, Latin Pertengahan (administrative/liturgical/ Pelbagai[c] | ||||
Agama | Pelbagai agama rasmi: Roman Katolik (1054–1806) Lutheranisme (1555–1806) Calvinisme (1648–1806) | ||||
Demonim | Palatine, Roman, Jerman | ||||
Kerajaan | Raja elektif feudal bergabungan Kerajaan campuran (selepas Imperial Reform)[17] | ||||
Maharaja | |||||
• 800–814 | Charlemagne[a] (pertama) | ||||
• 962–973 | Otto I | ||||
• 1519–1556 | Charles V | ||||
• 1792–1806 | Francis II (terakhir) | ||||
Badan perundangan | Imperial Diet | ||||
Era Sejarah | Zaman Pertengahan ke zaman moden awal | ||||
25 December 800 | |||||
• East Frankish Otto I is crowned Emperor of the Romans | 2 February 962 | ||||
• Conrad II assumes crown of the Kingdom of Burgundy | 2 February 1033 | ||||
25 September 1555 | |||||
24 October 1648 | |||||
1648–1789 | |||||
2 December 1805 | |||||
6 August 1806 | |||||
Keluasan | |||||
1150[d] | 1,100,000 km2 (420,000 bt2) | ||||
Populasi | |||||
• 1700[18] | 23,000,000 | ||||
• 1800[18] | 29,000,000 | ||||
Mata wang | Pelbagai: thaler, guilder, groschen, Reichsthaler | ||||
Pada 25 Disember 800, Paus Leo III menobatkan raja Frankish Charlemagne sebagai maharaja Rom, menghidupkan semula gelaran itu di Eropah Barat lebih tiga abad selepas kejatuhan Empayar Rom Barat purba pada 476.[22] Gelaran itu luput pada 924, tetapi dihidupkan semula pada 962 apabila Otto I dinobatkan sebagai maharaja oleh Paus John XII, menggayakan dirinya sebagai pengganti Charlemagne dan Empayar Carolus,[23] dan memulakan kewujudan empayar yang berterusan selama lebih lapan abad.[24][25][f] Dari tahun 962 hingga abad kedua belas, empayar ini merupakan monarki yang paling berkuasa di Eropah.[26] Fungsi kerajaan bergantung kepada kerjasama harmoni antara maharaja dan vassal;[27] keharmonian ini terganggu semasa tempoh Salian.[28] Empayar ini mencapai kemuncak perluasan wilayah dan kuasa di bawah Wangsa Hohenstaufen pada pertengahan abad ketiga belas, tetapi peluasan berlebihan menyebabkan keruntuhan sebahagian.[29][30]
Biasiswa seumumnya menerangkan evolusi institusi dan prinsip yang membentuk empayar, dan perkembangan beransur-ansur peranan empayar.[31][32] Walaupun jawatan maharaja telah ditubuhkan semula, istilah yang tepat untuk kerajaannya sebagai "Empayar Rom Suci" tidak digunakan sehingga abad ke-13,[33] walaupun legitimasi teori Maharaja dari awal terletak pada konsep translatio imperii, bahawa dia memegang kuasa tertinggi yang diwarisi daripada maharaja Rom kuno.[31] Walau bagaimanapun, dalam Empayar Rom Suci, pejabat empayar secara tradisinya dipilih oleh kebanyakan putera-pemilih Jerman. Dalam teori dan diplomasi, maharaja dianggap yang pertama di kalangan setaraf semua raja Katolik Eropah.[34]
Satu proses Pembaharuan Dimaharaja pada akhir abad kelima belas dan awal abad keenam belas telah mengubah empayar, mewujudkan satu set institusi yang bertahan sehingga kehancurannya yang terakhir pada abad kesembilan belas.[35][36] Menurut ahli sejarah Thomas Brady Jr., empayar selepas Pembaharuan Imperial adalah sebuah badan politik yang mempunyai umur panjang dan kestabilan yang luar biasa, dan "menyerupai dalam beberapa hal dengan politik beraja di peringkat barat Eropah, dan dalam yang lain politik elektif yang terintegrasi secara longgar di Pusat Timur. Eropah." Korporat baru Negara Jerman, bukannya hanya patuh kepada maharaja, berunding dengannya.[37][38] Pada 6 Ogos 1806, Maharaja Francis II membubarkan empayar berikutan penciptaan - sebulan sebelumnya, oleh maharaja Perancis Napoleon - Konfederasi Rhine, sebuah konfederasi negara pelanggan Jerman yang setia bukan kepada Maharaja Rom Suci tetapi kepada Perancis.
Nama dan penerimaan umum
suntingSejak Charlemagne, kerajaan itu hanya dirujuk sebagai Empayar Rom.[39] Istilah sacrum ("suci", dalam erti kata "ditahbiskan") berkaitan dengan Empayar Rom zaman pertengahan digunakan bermula pada tahun 1157 di bawah Frederick I Barbarossa ("Empayar Suci"): istilah itu telah ditambahkan untuk mencerminkan cita-cita Frederick untuk menguasai Itali. dan Kepausan.[40] Bentuk "Empayar Rom Suci" dibuktikan dari 1254 dan seterusnya.[41]
Istilah tepat "Empayar Rom Suci" tidak digunakan sehingga abad ke-13, sebelum itu empayar itu dirujuk dengan pelbagai cara sebagai universum regnum ("seluruh kerajaan", bertentangan dengan kerajaan serantau), imperium christianum ("Empayar Kristian") , atau Romanum imperium ("Empayar Rom"),[33] tetapi legitimasi Maharaja sentiasa bertumpu pada konsep translatio imperii,[g] bahawa baginda memegang kuasa tertinggi yang diwarisi daripada maharaja Rom purba.[31]
Dalam dekri berikutan Diet of Cologne pada tahun 1512, nama itu ditukar kepada Empayar Rom Suci Bangsa Jerman (Jerman: Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation , Latin: Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae , bahasa Inggeris: Holy Roman Empire of the German Nation ),[39] bentuk yang pertama kali digunakan dalam dokumen pada tahun 1474.[40] Penerimaan nama baharu ini bertepatan dengan kehilangan wilayah empayar di Itali dan Burgundy di selatan dan barat menjelang akhir abad ke-15,[42] tetapi juga untuk menekankan kepentingan baharu Estet Empayar Jerman dalam memerintah Empayar disebabkan oleh Pembaharuan Dimaharaja.[43] Denominasi Hungary "Empayar Rom Jerman" (Hungary: Német-római Birodalom) ialah penyingkatan ini.[44]
Pada penghujung abad ke-18, istilah "Empayar Rom Suci Negara Jerman" tidak lagi digunakan secara rasmi. Bercanggah dengan pandangan tradisional mengenai penamaan itu, Hermann Weisert telah berhujah dalam kajian mengenai gelaran empayar bahawa, walaupun terdapat banyak buku teks, nama "Empayar Rom Suci Negara Jerman" tidak pernah mempunyai status rasmi dan menunjukkan bahawa dokumen adalah tiga puluh. kali berkemungkinan untuk meninggalkan akhiran kebangsaan seperti yang disertakan.[45]
Dalam penilaian terkenal tentang nama itu, ahli falsafah politik Voltaire berkata dengan sinis: "Badan ini yang dipanggil dan yang masih menyebut dirinya Empayar Rom Suci sama sekali tidak suci, mahupun Roman, mahupun empayar."[46]
Pada zaman moden, Empayar sering secara tidak rasmi dipanggil Empayar Jerman (Deutsches Reich ) atau Empayar Rom-Jerman (Römisch-Deutsches Reich ).[47] Selepas pembubarannya melalui penghujung Empayar Jerman, ia sering dipanggil "Empayar lama" (das alte Reich). Bermula pada tahun 1923, nasionalis Jerman awal abad kedua puluh dan propaganda Parti Nazi akan mengenal pasti Empayar Rom Suci sebagai Reich "Pertama" (Erstes Reich, Reich bermaksud empayar), dengan Empayar Jerman sebagai Reich "Kedua" dan apa yang akhirnya akan menjadi. Nazi Jerman sebagai Reich "Ketiga".[48]
David S. Bachrach berpendapat bahawa raja-raja Ottonian sebenarnya membina empayar mereka di belakang peralatan ketenteraan dan birokrasi serta warisan budaya yang mereka warisi daripada Carolingian, yang akhirnya mewarisi ini daripada Empayar Rom Akhir. Dia berhujah bahawa empayar Uthmaniyyah bukanlah sebuah kerajaan kuno orang Jerman primitif, dipelihara oleh hubungan peribadi sahaja dan didorong oleh keinginan pembesar untuk merampas dan membahagikan ganjaran sesama mereka tetapi sebaliknya, terkenal kerana kebolehan mereka untuk mengumpul canggih ekonomi, pentadbiran, sumber pendidikan dan budaya yang mereka gunakan untuk melayani mesin perang mereka yang besar.[49][50]
Sehingga penghujung abad ke-15, empayar itu secara teorinya terdiri daripada tiga blok utama - Itali, Jerman dan Burgundy. Kemudian secara teritorial hanya Kerajaan Jerman dan Bohemia yang kekal, dengan wilayah Burgundia kalah kepada Perancis. Walaupun wilayah Itali secara rasmi adalah sebahagian daripada empayar, wilayah itu diabaikan dalam Pembaharuan Dimaharaja dan berpecah kepada banyak entiti wilayah bebas de facto.[51][31][38][52] Status Itali khususnya berbeza-beza sepanjang abad ke-16 hingga ke-18. Beberapa wilayah seperti Piedmont-Savoy menjadi semakin bebas, sementara yang lain menjadi lebih bergantung kerana kepupusan rumah bangsawan mereka yang memerintah menyebabkan wilayah ini sering jatuh di bawah jajahan Habsburg dan cawangan kadet mereka. Melainkan kehilangan Franche-Comté pada tahun 1678, sempadan luar Empayar tidak berubah dengan ketara daripada Peace of Westphalia – yang mengakui pengecualian Switzerland dan Belanda Utara, dan protektorat Perancis ke atas Alsace – hingga pembubaran Empayar . Pada akhir Perang Napoleon pada tahun 1815, kebanyakan Empayar Rom Suci telah dimasukkan ke dalam Konfederasi Jerman, dengan pengecualian utama ialah negara-negara Itali.
Sejarah
suntingZaman Pertengahan Awal
suntingZaman Carolus
suntingApabila kuasa Rom di Gaul merosot pada abad ke-5, puak-puak Jermanik tempatan mengambil alih kawalan.[53] Pada akhir abad ke-5 dan awal abad ke-6, orang Merovingian, di bawah Clovis I dan penggantinya, menyatukan puak Frank dan meluaskan hegemoni ke atas orang lain untuk menguasai Gaul utara dan rantau lembah sungai Rhine tengah.[54][55] Menjelang pertengahan abad ke-8, bagaimanapun, orang Merovingian telah dikurangkan kepada tokoh, dan Carolingian, yang diketuai oleh Charles Martel, menjadi pemerintah de facto.[56] Pada tahun 751, anak lelaki Martel Pepin menjadi Raja Frank, dan kemudiannya mendapat kebenaran Pope.[57][58] Orang Carolus akan mengekalkan pakatan rapat dengan Kepausan.[59]
Pada tahun 768, anak lelaki Pepin, Charlemagne menjadi Raja Frank dan memulakan perluasan luas kerajaan. Dia akhirnya menggabungkan wilayah Perancis, Jerman, Itali utara, Negara Rendah dan seterusnya, menghubungkan kerajaan Frank dengan tanah-tanah Pausan.[60][61]
Walaupun antagonisme mengenai perbelanjaan penguasaan Byzantine telah lama berterusan di Itali, perpecahan politik telah digerakkan dengan sungguh-sungguh pada tahun 726 oleh ikonoklasme Maharaja Leo III Isaurian, dalam apa yang dilihat oleh Paus Gregory II sebagai yang terbaru dalam siri ajaran sesat empayar.[62] Pada tahun 797, Maharaja Rom Timur Constantine VI telah disingkirkan daripada takhta oleh ibunya Irene yang mengisytiharkan dirinya Maharani. Memandangkan Gereja Latin hanya menganggap seorang Maharaja Rom lelaki sebagai ketua Kristian, Pope Leo III mencari calon baru untuk maruah, tidak termasuk perundingan dengan Patriarch Constantinople.[63][64]
Jasa baik Charlemagne kepada Gereja dalam mempertahankan harta Paus terhadap Lombard menjadikannya calon yang ideal. Pada Hari Krismas 800, Pope Leo III menobatkan maharaja Charlemagne, memulihkan gelaran di Barat buat kali pertama dalam lebih tiga abad.[63][64] Ini boleh dilihat sebagai simbolik kepausan berpaling daripada Empayar Byzantine yang semakin menurun ke arah kuasa baru Carolingian Francia. Charlemagne menggunakan formula Renovatio imperii Romanorum ("pembaharuan Empayar Rom"). Pada tahun 802, Irene telah digulingkan dan diasingkan oleh Nikephoros I dan seterusnya terdapat dua Maharaja Rom.
Selepas Charlemagne meninggal dunia pada tahun 814, mahkota empayar diserahkan kepada anaknya, Louis the Pious. Selepas kematian Louis pada tahun 840, ia diserahkan kepada anaknya Lothair, yang pernah menjadi pemerintah bersamanya. Pada ketika ini wilayah Charlemagne telah dibahagikan kepada beberapa wilayah (rujuk Perjanjian Verdun, Perjanjian Prüm, Perjanjian Meerssen dan Perjanjian Ribemont), dan sepanjang abad kesembilan kemudian gelaran Maharaja telah dipertikaikan oleh Carolingian. pemerintah Kerajaan Franka Barat atau Francia Barat dan Kerajaan Franka Timur atau Francia Timur, dengan pertama raja barat (Charles the Bald) dan kemudian timur (Charles the Fat), yang menyatukan semula Empayar secara ringkas, memperoleh hadiah.[65] Pada abad kesembilan, Charlemagne dan penggantinya mempromosikan kebangkitan intelektual, yang dikenali sebagai Renaissance Carolingian. Sesetengah, seperti Mortimer Chambers,[66] berpendapat bahawa Renaissance Carolingian memungkinkan kebangkitan berikutnya (walaupun pada awal abad kesepuluh, kebangkitan itu sudah berkurangan).[67]
Selepas kematian Charles the Fat pada tahun 888, Empayar Carolingian berpecah, dan tidak pernah dipulihkan. Menurut Regino of Prüm, bahagian-bahagian alam itu "memuntahkan raja-raja", dan setiap bahagian memilih raja-raja "dari perutnya sendiri".[65] Maharaja terakhir seperti itu ialah Berengar I dari Itali, yang meninggal dunia pada 924.
Kerajaan Franki Timur Pasca-Carolus
suntingKerajaan Franka Timur Pasca Carolingian Sekitar 900, perdemangan batang autonomi Francia Timur (Franconia, Bavaria, Swabia, Saxony, dan Lotharingia) muncul semula. Selepas raja Carolingian Louis the Child meninggal dunia tanpa isu pada tahun 911, Francia Timur tidak berpaling kepada pemerintah Carolingian di Francia Barat untuk mengambil alih kerajaan tetapi sebaliknya memilih salah seorang demang, Conrad dari Franconia, sebagai Rex Francorum Orientalium.[68] Semasa kematiannya, Conrad menyerahkan mahkota kepada saingan utamanya, Henry the Fowler of Saxony (r. 919–936), yang telah dipilih sebagai raja di Diet Fritzlar pada tahun 919.[69] Henry mencapai gencatan senjata dengan penyerang Magyar, dan pada tahun 933 dia memenangi kemenangan pertama menentang mereka dalam Pertempuran Riade.[70]
Henry meninggal dunia pada tahun 936, tetapi keturunannya, dinasti Liudolfing (atau Ottonian), akan terus memerintah kerajaan Timur atau Kerajaan Jerman selama kira-kira satu abad. Selepas kematian Henry the Fowler, Otto, anak lelakinya dan pengganti yang dilantik,[71] telah dipilih sebagai raja di Aachen pada tahun 936.[72] Dia mengatasi beberapa siri pemberontakan dari seorang adik lelaki dan dari beberapa demang. Selepas itu, raja berjaya mengawal perlantikan demang dan sering juga menggaji uskup dalam urusan pentadbiran.[73] Dia menggantikan pemimpin kebanyakan perdemangan Frankish Timur utama dengan saudara-maranya sendiri. Pada masa yang sama, dia berhati-hati untuk menghalang ahli keluarganya sendiri daripada melakukan pelanggaran hak prerogatif dirajanya.[74][75]
Pembentukan Empayar Rom Suci
suntingEmpayar Rom Suci antara 972 dan 1032 Pada tahun 951, Otto datang untuk membantu Adelaide, ratu Itali yang balu, mengalahkan musuh-musuhnya, mengahwininya, dan mengambil alih Itali.[76] Pada tahun 955, Otto memenangi kemenangan yang menentukan ke atas Magyar dalam Pertempuran Lechfeld.[77] Pada tahun 962, Otto telah dinobatkan sebagai maharaja oleh Paus John XII,[77] dengan itu mengaitkan hal ehwal kerajaan Jerman dengan kerajaan Itali dan Kepausan. Pertabalan Otto sebagai Maharaja menandakan raja-raja Jerman sebagai pengganti Empayar Charlemagne, yang melalui konsep translatio imperii, juga menjadikan mereka menganggap diri mereka sebagai pengganti Rom Purba. Pembungaan seni yang bermula dengan pemerintahan Otto the Great dikenali sebagai Renaissance Ottonian, berpusat di Jerman tetapi juga berlaku di Itali Utara dan Perancis.[78][79]
Otto mencipta sistem gereja empayar, sering dipanggil "sistem gereja Ottonian Reich", yang mengikat gereja-gereja empayar besar dan wakil mereka kepada perkhidmatan empayar, dengan itu menyediakan "rangka kerja yang stabil dan tahan lama untuk Jerman".[80][81] Semasa era Ottonian, wanita empayar memainkan peranan penting dalam hal ehwal politik dan gerejawi, sering menggabungkan fungsi mereka sebagai ketua agama dan penasihat, bupati atau pemerintah bersama, terutamanya Matilda dari Ringelheim, Eadgyth, Adelaide dari Itali, Theophanu, Matilda dari Quedlinburg.[82][83][84][85]
Pada tahun 963, Otto menggulingkan Paus John XII sekarang dan memilih Paus Leo VIII sebagai paus baru (walaupun John XII dan Leo VIII kedua-duanya menuntut kepausan sehingga 964 apabila John XII meninggal dunia). Ini juga memperbaharui konflik dengan Maharaja Byzantine, terutamanya selepas anak lelaki Otto Otto II (r. 967–983) menerima pakai gelaran imperator Romanorum. Namun, Otto II membentuk ikatan perkahwinan dengan timur apabila dia berkahwin dengan puteri Byzantine Theophanu.[86] Anak lelaki mereka, Otto III, naik takhta hanya berusia tiga tahun, dan tertakluk kepada perebutan kuasa dan siri kabupaten sehingga usia majoritinya pada tahun 994. Sehingga masa itu, dia kekal di Jerman, manakala seorang demang yang digulingkan, Crescentius II, memerintah Rom dan sebahagian daripada Itali, seolah-olah menggantikannya.
Pada tahun 996 Otto III melantik sepupunya Gregory V sebagai Paus Jerman pertama.[87] Seorang paus asing dan pegawai kepausan asing dilihat dengan syak wasangka oleh bangsawan Rom, yang dipimpin oleh Crescentius II untuk memberontak. Bekas mentor Otto III, Antipope John XVI, memegang Rom secara ringkas, sehingga Maharaja Rom Suci merampas bandar itu.[88]
Otto meninggal dunia muda pada tahun 1002, dan digantikan oleh sepupunya Henry II, yang memberi tumpuan kepada Jerman.[89] Aktiviti diplomatik Otto III (dan mentornya Pope Sylvester) bertepatan dengan dan memudahkan Kristianisasi dan penyebaran budaya Latin di bahagian yang berlainan di Eropah.[90][91] Mereka menggabungkan kumpulan negara baru (Slavic) ke dalam rangka kerja Eropah, dengan empayar mereka berfungsi, seperti yang dinyatakan, sebagai "kepresidenan seperti Byzantine ke atas keluarga negara, berpusat pada paus dan maharaja di Rom". Ini telah membuktikan pencapaian yang berkekalan.[92][93][94][95] Kematian awal Otto walaupun menjadikan pemerintahannya "kisah tentang potensi yang tidak dapat direalisasikan".[96][97]
Henry II meninggal dunia pada tahun 1024 dan Conrad II, pertama dari dinasti Salian, telah dipilih sebagai raja hanya selepas beberapa perdebatan di kalangan demang dan bangsawan. Kumpulan ini akhirnya berkembang menjadi kolej Pemilih.
Empayar Rom Suci akhirnya terdiri daripada empat kerajaan:
- Kerajaan Jerman (sebahagian daripada empayar sejak 962),
- Kerajaan Itali (dari 962 hingga 1801),
- Kerajaan Bohemia (dari tahun 1002 sebagai Perdemangan Bohemia dan diangkat menjadi kerajaan pada tahun 1198),
- Kerajaan Burgundy (dari 1032 hingga 1378).
Zaman Pertengahan Tinggi
suntingKontroversi Pelaburan
suntingRaja-raja sering menggunakan uskup dalam hal ehwal pentadbiran dan sering menentukan siapa yang akan dilantik ke pejabat gerejawi.[98] Susulan daripada Pembaharuan Cluniac, penglibatan ini semakin dilihat sebagai tidak wajar oleh Paus. Pope Gregory VII yang berfikiran reformasi bertekad untuk menentang amalan sedemikian, yang membawa kepada Kontroversi Investiture dengan Raja Henry IV (dinobatkan sebagai maharaja pada tahun 1084).[98]
Henry IV menolak campur tangan paus dan memujuk uskupnya untuk mengucilkan paus, yang terkenal dengan nama kelahirannya "Hildebrand" dan bukannya nama pausnya "Gregory".[99] Paus, sebaliknya, memecat raja, mengisytiharkan baginda digulingkan, dan membubarkan sumpah kesetiaan yang dibuat kepada Henry.[24][99] Raja mendapati dirinya hampir tiada sokongan politik dan terpaksa membuat Walk to Canossa yang terkenal pada tahun 1077,[100] di mana dia mencapai penyingkiran pengucilan dengan harga penghinaan. Sementara itu, putera-putera Jerman telah memilih raja lain, Rudolf dari Swabia.[101]
Henry berjaya mengalahkan Rudolf, tetapi kemudiannya berhadapan dengan lebih banyak pemberontakan, pengusiran semula, dan juga pemberontakan anak-anaknya. Selepas kematiannya, anak keduanya, Henry V, mencapai persetujuan dengan Pope dan para uskup dalam Konkordat Worms 1122.[102] Kuasa politik Empayar dikekalkan, tetapi konflik itu telah menunjukkan had kuasa pemerintah, terutamanya berkaitan dengan Gereja, dan ia merampas status suci raja yang pernah dinikmatinya sebelum ini. Paus dan putera-putera Jerman telah muncul sebagai pemain utama dalam sistem politik Empayar Rom Suci.
Ostsiedlung
suntingHasil daripada Ostsiedlung, kawasan kurang penduduk di Eropah Tengah (iaitu kawasan sempadan yang jarang penduduk di Poland dan Czechia kini) menerima sejumlah besar penutur bahasa Jerman. Silesia menjadi sebahagian daripada Empayar Rom Suci hasil daripada desakan demangs Piast tempatan untuk autonomi daripada Mahkota Poland.[103] Dari akhir abad ke-12, perdemangan Pomerania berada di bawah kekuasaan Empayar Rom Suci[104] dan penaklukan Kesateria Teuton menjadikan wilayah itu berbahasa Jerman.[105]
Wangsa Hohenstaufen
suntingApabila dinasti Salian berakhir dengan kematian Henry V pada tahun 1125, putera raja memilih untuk tidak memilih kerabat terdekat, sebaliknya Lothair III, demang Saxony yang berkuasa sederhana tetapi sudah lama. Apabila dia meninggal dunia pada tahun 1137, putera raja sekali lagi bertujuan untuk memeriksa kuasa diraja; sewajarnya mereka tidak memilih waris pilihan Lothair, menantunya, Henry the Proud of the Welf family, tetapi Conrad III dari keluarga Hohenstaufen, cucu Maharaja Henry IV dan anak saudara Maharaja Henry V. Ini membawa kepada lebih daripada abad perselisihan antara dua rumah. Conrad menggulingkan Welfs daripada harta benda mereka, tetapi selepas kematiannya pada tahun 1152, anak saudaranya Frederick Barbarossa menggantikannya dan berdamai dengan Welfs, memulihkan sepupunya Henry the Lion kepada miliknya - walaupun berkurangan -.
Penguasa Hohenstaufen semakin meminjamkan tanah kepada "ministeriales," dahulunya askar bukan bebas, yang Frederick harap akan lebih dipercayai daripada demang. Pada mulanya digunakan terutamanya untuk perkhidmatan perang, golongan baru ini akan menjadi asas kepada kesatria kemudian, satu lagi asas kuasa empayar. Satu lagi langkah perlembagaan penting di Roncaglia ialah penubuhan mekanisme keamanan baru untuk seluruh empayar, Landfrieden, dengan empayar pertama dikeluarkan pada 1103 di bawah Henry IV di Mainz.[106][107]
Ini adalah percubaan untuk menghapuskan perselisihan peribadi, antara ramai demang dan orang lain, dan untuk mengikat bawahan maharaja kepada sistem perundangan bidang kuasa dan pendakwaan awam terhadap perbuatan jenayah – pendahulu konsep moden "kedaulatan undang-undang". Satu lagi konsep baru pada masa itu ialah pengasas bandar-bandar baru secara sistematik oleh maharaja dan oleh demang tempatan. Ini sebahagiannya adalah akibat daripada letupan populasi; mereka juga menumpukan kuasa ekonomi di lokasi strategik. Sebelum ini, bandar-bandar hanya wujud dalam bentuk asas Rom lama atau uskup yang lebih tua. Bandar yang diasaskan pada abad ke-12 termasuk Freiburg, mungkin model ekonomi untuk banyak bandar kemudian, dan Munich.
Frederick Barbarossa telah dinobatkan sebagai maharaja pada tahun 1155. Beliau menekankan "Keromanian" empayar, sebahagiannya dalam usaha untuk mewajarkan kuasa maharaja yang bebas daripada paus (kini diperkuat). Perhimpunan empayar di ladang Roncaglia pada 1158 menuntut semula hak empayar merujuk kepada Corpus Juris Civilis Justinian I. Hak diraja telah dirujuk sebagai regalia sejak Kontroversi Pelaburan tetapi disenaraikan buat kali pertama di Roncaglia. Senarai komprehensif ini termasuk jalan awam, tarif, syiling, mengutip yuran punitif, dan tempat duduk dan pemecatan pemegang jawatan. Hak-hak ini kini berakar umbi secara jelas dalam undang-undang Rom, satu tindakan perlembagaan yang meluas.
Dasar Frederick terutama ditujukan kepada Itali, di mana dia bertempur dengan bandar-bandar yang semakin kaya dan bebas berfikiran di utara, terutamanya Perdemangan Milan. Dia juga melibatkan dirinya dalam konflik lain dengan Kepausan dengan menyokong calon yang dipilih oleh minoriti menentang Paus Alexander III (1159–1181). Frederick menyokong penggantian anti-paus sebelum akhirnya berdamai dengan Alexander pada tahun 1177. Di Jerman, maharaja telah berulang kali melindungi Henry sang Singa daripada aduan oleh putera atau bandar saingan (terutamanya dalam kes Munich dan Lübeck). Henry hanya memberikan sokongan hambar kepada dasar Frederick, dan, dalam situasi kritikal semasa perang Itali, Henry menolak rayuan maharaja untuk sokongan tentera. Selepas kembali ke Jerman, Frederick yang marah membuka prosiding terhadap demang, mengakibatkan larangan awam dan rampasan semua wilayah Henry. Pada tahun 1190, Frederick mengambil bahagian dalam Perang Salib Ketiga, meninggal dunia di Kerajaan Cilicia Armenia.[108]
Semasa zaman Hohenstaufen, putera-putera Jerman memudahkan penempatan yang berjaya dan aman ke arah timur tanah yang tidak didiami atau didiami jarang oleh Slav Barat. Petani, pedagang, dan tukang berbahasa Jerman dari bahagian barat Empayar, baik Kristian dan Yahudi, berpindah ke kawasan ini. Germanisasi secara beransur-ansur di tanah-tanah ini adalah fenomena kompleks yang tidak boleh ditafsirkan dalam istilah berat sebelah nasionalisme abad ke-19. Penempatan ke arah timur meluaskan pengaruh empayar untuk merangkumi Pomerania dan Silesia, seperti juga perkahwinan campur penguasa tempatan, yang kebanyakannya Slavic, dengan pasangan Jerman. Kesatria Teutonik telah dijemput ke Prusia oleh demang Konrad dari Masovia untuk mengkristiankan orang Prusia pada tahun 1226. Negara monastik Ordo Teutonik (Bahasa Jerman: Deutschordensstaat) dan negara pengganti Perdemangan Prusia yang kemudiannya di Jerman tidak pernah menjadi sebahagian daripada Empayar Rom Suci.
Di bawah anak lelaki dan pengganti Frederick Barbarossa, Henry VI, dinasti Hohenstaufen mencapai kemuncaknya, dengan penambahan kerajaan Norman di Sicily melalui perkahwinan Henry VI dan Constance of Sicily. Bohemia dan Poland berada di bawah pergantungan feudal, manakala Cyprus dan Lesser Armenia juga memberi penghormatan. Khalifah Iberia-Maghribi menerima tuntutannya ke atas kekuasaan ke atas Tunis dan Tripolitania dan memberi penghormatan. Kerana takut akan kuasa Henry, raja paling berkuasa di Eropah sejak Charlemagne, raja-raja Eropah yang lain membentuk pakatan. Tetapi Henry memecahkan gabungan ini dengan memeras ugut raja Inggeris Richard the Lionheart. Maharaja Byzantine bimbang Henry akan mengubah rancangan Perang Salibnya terhadap empayarnya, dan mula mengumpulkan alamanikon untuk bersiap sedia menentang pencerobohan yang dijangkakan. Henry juga mempunyai rancangan untuk mengubah Empayar menjadi monarki keturunan, walaupun ini mendapat tentangan daripada beberapa putera dan paus. Maharaja tiba-tiba meninggal dunia pada tahun 1197, yang membawa kepada keruntuhan sebahagian empayar baginda.[109][110][111] Memandangkan anaknya, Frederick II, walaupun sudah dilantik sebagai raja, masih kanak-kanak kecil dan tinggal di Sicily, putera-putera Jerman memilih untuk memilih raja dewasa, menyebabkan pemilihan dua anak lelaki bongsu Frederick Barbarossa, Philip dari Swabia dan anak Henry the Lion, Otto. daripada Brunswick, yang bersaing untuk mahkota. Selepas Philip dibunuh dalam pertengkaran peribadi pada tahun 1208, Otto menang untuk seketika, sehingga dia mula juga menuntut Sicily.
Pope Innocent III, yang takut akan ancaman yang ditimbulkan oleh kesatuan empayar dan Sicily, kini disokong oleh Frederick II, yang berarak ke Jerman dan mengalahkan Otto. Selepas kemenangannya, Frederick tidak memenuhi janjinya untuk memisahkan kedua-dua alam itu. Walaupun dia telah menjadikan anaknya Henry raja Sicily sebelum berarak ke Jerman, dia masih menyimpan kuasa politik sebenar untuk dirinya sendiri. Ini berterusan selepas Frederick dinobatkan sebagai maharaja pada tahun 1220. Takut penumpuan kuasa Frederick, paus akhirnya memecatnya. Satu lagi perkara yang menjadi perbalahan ialah Perang Salib, yang telah dijanjikan oleh Frederick tetapi berulang kali ditangguhkan. Sekarang, walaupun dikucilkan, Frederick mengetuai Perang Salib Keenam pada 1228, yang berakhir dengan rundingan dan pemulihan sementara Kerajaan Jerusalem.
Walaupun tuntutan empayarnya, pemerintahan Frederick adalah titik perubahan utama ke arah perpecahan pemerintahan pusat dalam Empayar. Semasa menumpukan pada penubuhan negara yang lebih berpusat di Sicily, dia kebanyakannya tidak hadir di Jerman dan memberikan keistimewaan yang luas kepada putera sekular dan gerejawi Jerman: pada tahun 1220 Confoederatio cum principibus ecclesiasticis, Frederick menyerahkan beberapa pakaian memihak kepada para uskup. , antaranya tarif, syiling, dan hak untuk membina benteng. 1232 Statutum in favorem principum kebanyakannya meluaskan keistimewaan ini ke wilayah sekular. Walaupun banyak keistimewaan ini telah wujud lebih awal, ia kini diberikan secara global, dan sekali dan untuk semua, untuk membolehkan putera-putera Jerman mengekalkan ketenteraman di utara Alps sementara Frederick menumpukan perhatian di Itali. Dokumen 1232 menandakan kali pertama demang Jerman dipanggil domini terræ, pemilik tanah mereka, perubahan yang luar biasa dalam terminologi juga.
Kerajaan Bohemia
suntingKerajaan Bohemia adalah kuasa serantau yang penting semasa Zaman Pertengahan. Pada tahun 1212, Raja Ottokar I (yang bergelar "raja" sejak 1198) mengeluarkan Lembu Emas Sicily (titah rasmi) daripada Maharaja Frederick II, mengesahkan gelaran diraja untuk Ottokar dan keturunannya, dan Perdemangan Bohemia dinaikkan kepada sebuah kerajaan.[112] Kewajipan politik dan kewangan Bohemia kepada Empayar telah dikurangkan secara beransur-ansur.[113] Charles IV menetapkan Prague sebagai kerusi maharaja Rom Suci.
Interregnum
suntingSelepas kematian Frederick II pada tahun 1250, kerajaan Jerman dibahagikan antara anaknya Conrad IV (meninggal dunia 1254) dan anti-raja, William dari Holland (meninggal dunia 1256). Kematian Conrad diikuti oleh Interregnum, di mana tiada raja dapat mencapai pengiktirafan sejagat, membenarkan putera raja untuk menyatukan pegangan mereka dan menjadi lebih bebas sebagai pemerintah. Selepas 1257, mahkota itu dipertandingkan antara Richard dari Cornwall, yang disokong oleh parti Guelph, dan Alfonso X dari Castile, yang diiktiraf oleh parti Hohenstaufen tetapi tidak pernah menjejakkan kaki di bumi Jerman. Selepas kematian Richard pada tahun 1273, Rudolf I dari Jerman, seorang bilangan kecil pro-Hohenstaufen, telah dipilih. Dia adalah orang pertama Habsburg yang memegang gelaran diraja, tetapi dia tidak pernah dinobatkan sebagai maharaja. Selepas kematian Rudolf pada tahun 1291, Adolf dan Albert adalah dua lagi raja yang lemah yang tidak pernah dinobatkan sebagai maharaja.
Albert telah dibunuh pada tahun 1308. Hampir serta-merta, Raja Philip IV dari Perancis mula agresif mencari sokongan untuk abangnya, Charles dari Valois, untuk dipilih sebagai raja Rom seterusnya. Philip menyangka dia mendapat sokongan daripada Paus Perancis, Clement V (ditubuhkan di Avignon pada tahun 1309), dan prospeknya untuk membawa empayar ke orbit rumah diraja Perancis adalah baik. Dia berfoya-foya menyebarkan wang Perancis dengan harapan merasuah pemilih Jerman. Walaupun Charles dari Valois mendapat sokongan Henry yang pro-Perancis, Uskup Agung Cologne, ramai yang tidak berminat untuk melihat perluasan kuasa Perancis, paling tidak Clement V. Saingan utama Charles nampaknya Count Palatine Rudolf II.
Tetapi para pemilih, pembesar wilayah besar yang telah hidup tanpa maharaja selama beberapa dekad, tidak berpuas hati dengan kedua-dua Charles dan Rudolf. Sebaliknya Count Henry dari Luxembourg, dengan bantuan abangnya, Uskup Agung Baldwin dari Trier, telah dipilih sebagai Henry VII dengan enam undian di Frankfurt pada 27 November 1308. Walaupun seorang vasal Raja Philip, Henry terikat oleh beberapa hubungan kebangsaan, dan dengan itu sesuai sebagai calon kompromi. Henry VII telah dinobatkan sebagai raja di Aachen pada 6 Januari 1309, dan maharaja oleh Pope Clement V pada 29 Jun 1312 di Rom, menamatkan interregnum.
Perubahan dalam struktur politik
suntingSemasa abad ke-13, perubahan struktur umum dalam cara tanah ditadbir menyediakan peralihan kuasa politik ke arah borjuasi yang semakin meningkat dengan mengorbankan feudalisme bangsawan yang akan menjadi ciri pada Zaman Pertengahan Akhir. Kebangkitan bandar dan kemunculan kelas burgher baru menghakis susunan sosial, undang-undang dan ekonomi feudalisme.[114]
Petani semakin dituntut untuk memberi penghormatan kepada tuan tanah mereka. Konsep "harta" mula menggantikan bentuk bidang kuasa yang lebih kuno, walaupun mereka masih sangat terikat bersama. Di wilayah (bukan pada peringkat Empayar), kuasa menjadi semakin digabungkan: sesiapa yang memiliki tanah itu mempunyai bidang kuasa, dari mana kuasa lain diperolehi. Walau bagaimanapun, bidang kuasa itu pada masa itu tidak termasuk perundangan, yang hampir tidak wujud sehingga ke abad ke-15. Amalan mahkamah sangat bergantung kepada adat tradisional atau peraturan yang disifatkan sebagai adat.
Pada masa ini, wilayah mula berubah menjadi pendahulu negara moden. Prosesnya sangat berbeza-beza di antara pelbagai tanah dan paling maju di wilayah-wilayah yang hampir sama dengan tanah puak-puak Jermanik lama, contohnya, Bavaria. Ia lebih perlahan di wilayah-wilayah yang tersebar yang diasaskan melalui keistimewaan empayar.
Pada abad ke-12, Liga Hanseatic telah memantapkan dirinya sebagai pakatan komersial dan pertahanan persatuan pedagang bandar dan bandar di empayar dan di seluruh Eropah utara dan tengah. Ia menguasai perdagangan marin di Laut Baltik, Laut Utara dan di sepanjang sungai yang boleh dilayari yang bersambung. Setiap bandar gabungan itu mengekalkan sistem perundangan kedaulatannya dan, kecuali bandar empayar Bebas, hanya mempunyai tahap autonomi politik yang terhad. Menjelang akhir abad ke-14, liga yang berkuasa menguatkuasakan kepentingannya dengan cara ketenteraan, jika perlu. Ini memuncak dalam peperangan dengan Kerajaan Denmark yang berdaulat dari 1361 hingga 1370. Liga merosot selepas 1450.[h][115][116]
Hujung Zaman Pertengahan
suntingKebangkitan wilayah selepas Hohenstaufen
suntingKesukaran dalam memilih raja akhirnya membawa kepada kemunculan kolej tetap putera-pemilih (Kurfürsten), yang komposisi dan prosedurnya ditetapkan dalam Lembu Emas 1356, yang dikeluarkan oleh Charles IV (memerintah 1355–1378, King of the Rom sejak 1346), yang kekal sah sehingga 1806. Perkembangan ini mungkin paling baik melambangkan dualiti yang muncul antara maharaja dan kerajaan (Kaiser und Reich), yang tidak lagi dianggap sama. Lembu Emas juga menetapkan sistem pemilihan Maharaja Rom Suci. Maharaja sekarang akan dipilih dengan majoriti dan bukannya dengan persetujuan semua tujuh pemilih. Bagi pemilih gelaran menjadi turun-temurun, dan mereka diberi hak untuk menempa syiling dan menjalankan bidang kuasa. Juga adalah disyorkan bahawa anak lelaki mereka mempelajari bahasa empayar - Jerman, Latin, Itali, dan Czech.[i][16] Keputusan oleh Charles IV menjadi bahan perdebatan: di satu pihak, ia membantu memulihkan keamanan di negara itu. Empayar, yang telah dilanda konflik sivil selepas berakhirnya era Hohenstaufen; sebaliknya, "pukulan kepada pihak berkuasa pusat tidak dapat disangkal".[117] Thomas Brady Jr. berpendapat bahawa hasrat Charles IV adalah untuk menamatkan pilihan raya diraja yang dipertandingkan (dari perspektif Luxembourghs, mereka juga mempunyai kelebihan bahawa Raja Bohemia mempunyai status tetap dan terkemuka sebagai salah seorang Pemilih sendiri).[118][119] Pada masa yang sama, beliau membina Bohemia sebagai tanah teras Empayar Luxembourgh dan pangkalan dinasti mereka. Pemerintahannya di Bohemia sering dianggap sebagai Zaman Keemasan tanah itu. Menurut Brady Jr., walaupun begitu, satu masalah timbul: kerajaan menunjukkan ketidakupayaan untuk menangani gelombang imigran Jerman ke Bohemia, lantas membawa kepada ketegangan agama dan penganiayaan. Projek empayar Luxembourgh terhenti di bawah anak lelaki Charles Wenceslaus (memerintah 1378–1419 sebagai Raja Bohemia, 1376–1400 sebagai Raja Rom), yang juga menghadapi tentangan daripada 150 keluarga baronial tempatan.[120]
Peralihan kuasa dari maharaja juga didedahkan dengan cara raja-raja pasca-Hohenstaufen cuba mengekalkan kuasa mereka. Terdahulu, kekuatan (dan kewangan) Empayar sangat bergantung pada tanah Empayar sendiri, yang dipanggil Reichsgut, yang sentiasa menjadi milik raja pada zaman itu dan termasuk banyak Bandar Empayar. Selepas abad ke-13, kerelevanan Reichsgut semakin pudar, walaupun sebahagian daripadanya kekal sehingga tamat Empayar pada tahun 1806. Sebaliknya, Reichsgut semakin tergadai kepada duke tempatan, kadangkala untuk mengumpul wang untuk Empayar, tetapi lebih kerap untuk ganjaran kewajipan setia atau sebagai percubaan untuk mewujudkan kawalan ke atas duke. Tadbir urus langsung Reichsgut tidak lagi sepadan dengan keperluan sama ada raja atau duke.
Raja-raja bermula dengan Rudolf I dari Jerman semakin bergantung kepada tanah dinasti masing-masing untuk menyokong kuasa mereka. Berbeza dengan Reichsgut, yang kebanyakannya bertaburan dan sukar untuk ditadbir, wilayah ini agak padat dan dengan itu lebih mudah dikawal. Pada tahun 1282, Rudolf I dengan itu meminjamkan Austria dan Styria kepada anak-anaknya sendiri. Pada tahun 1312, Henry VII dari Rumah Luxembourg telah dinobatkan sebagai Maharaja Rom Suci pertama sejak Frederick II. Selepas dia semua raja dan maharaja bergantung pada tanah keluarga mereka sendiri (Hausmacht): Louis IV dari Wittelsbach (raja 1314, maharaja 1328–1347) bergantung pada tanahnya di Bavaria; Charles IV dari Luxembourg, cucu Henry VII, mendapat kekuatan dari tanahnya sendiri di Bohemia. Oleh itu, semakin menjadi kepentingan raja sendiri untuk mengukuhkan kuasa wilayah-wilayah, kerana raja mendapat keuntungan daripada faedah sedemikian di negerinya sendiri.
Pembaharuan Dimaharaja
sunting"Perlembagaan" Empayar masih sebahagian besarnya tidak diselesaikan pada awal abad ke-15. Pertelingkahan sering berlaku antara pemerintah tempatan. "Baron perompak" (Raubritter) menjadi faktor sosial.[6]
Pada masa yang sama, Gereja Katolik mengalami krisisnya sendiri, dengan kesan yang meluas dalam Empayar. Konflik antara beberapa penuntut paus (dua anti-paus dan Paus "sah") berakhir hanya dengan Konsili Constance (1414–1418); selepas 1419 Kepausan mengarahkan banyak tenaganya untuk menindas Hussites. Idea zaman pertengahan untuk menyatukan semua Kristian menjadi satu entiti politik, dengan Gereja dan Empayar sebagai institusi terkemukanya, mula merosot.
Dengan perubahan drastik ini, banyak perbincangan muncul pada abad ke-15 tentang Empayar itu sendiri. Peraturan dari masa lalu tidak lagi menggambarkan struktur masa itu dengan secukupnya, dan pengukuhan Landfrieden yang terdahulu amat diperlukan.[121]
Visi untuk pembaharuan serentak Empayar dan Gereja di peringkat pusat bermula dengan Sigismund (memerintah 1433–1437, Raja Rom sejak 1411), yang, menurut ahli sejarah Thomas Brady Jr., "mempunyai penglihatan yang luas dan rasa kemegahan yang tidak kelihatan pada raja Jerman sejak abad ketiga belas". Tetapi kesukaran luaran, kesilapan yang dilakukan sendiri dan kepupusan garis lelaki Luxembourg menjadikan visi ini tidak tercapai.[122]
Frederick III ialah Habsburg pertama yang dinobatkan sebagai Maharaja Rom Suci, pada tahun 1452.[123] Dia sangat berhati-hati mengenai gerakan reformasi di empayar. Untuk sebahagian besar pemerintahannya, dia menganggap pembaharuan sebagai ancaman kepada prerogatif empayarnya. Dia mengelakkan konfrontasi langsung, yang mungkin membawa kepada penghinaan jika putera raja enggan memberi laluan.[124] Selepas 1440, pembaharuan Empayar dan Gereja telah dikekalkan dan dipimpin oleh kuasa tempatan dan wilayah, terutamanya putera-putera wilayah.[125] Pada tahun-tahun terakhirnya, bagaimanapun, terdapat lebih banyak tekanan untuk mengambil tindakan dari peringkat yang lebih tinggi. Berthold von Henneberg, Uskup Agung Mainz, yang bercakap bagi pihak putera-putera yang berfikiran reformasi (yang ingin mereformasi Empayar tanpa mengukuhkan tangan empayar), memanfaatkan hasrat Frederick untuk mendapatkan pilihan raya empayar untuk anaknya Maximilian. Oleh itu, pada tahun-tahun terakhirnya, beliau mempengerusikan fasa awal Pembaharuan Imperial, yang kebanyakannya akan berlaku di bawah Maximilian beliau. Maximilian sendiri lebih terbuka kepada pembaharuan, walaupun secara semula jadi dia juga ingin memelihara dan meningkatkan hak prerogatif empayar. Selepas Frederick bersara ke Linz pada tahun 1488, sebagai kompromi, Maximilian bertindak sebagai pengantara antara putera raja dan bapanya. Apabila dia mencapai pemerintahan tunggal selepas kematian Frederick, dia akan meneruskan dasar pembrokeran ini, bertindak sebagai hakim yang tidak berat sebelah antara pilihan yang dicadangkan oleh putera raja.[126][36]
Penciptaan institusi
suntingLangkah-langkah utama untuk Pembaharuan telah dilancarkan pada 1495 Reichstag di Worms. Satu organ baru telah diperkenalkan, Reichskammergericht, yang sebahagian besarnya bebas daripada Maharaja. Cukai baru telah dilancarkan untuk membiayainya, Gemeine Pfennig, walaupun ini hanya akan dikutip di bawah Charles V dan Ferdinand I, dan tidak sepenuhnya.[127][128][129]
Untuk mencipta saingan untuk Reichskammergericht, pada tahun 1497 Maximilian menubuhkan Reichshofrat, yang mempunyai tempat duduk di Vienna. Semasa pemerintahan Maximilian, majlis ini tidak popular walaupun. Dalam jangka masa panjang, kedua-dua Mahkamah berfungsi secara selari, kadangkala bertindih.[130][131]
Pada tahun 1500, Maximilian bersetuju untuk menubuhkan sebuah organ yang dipanggil Reichsregiment (kerajaan empayar pusat, yang terdiri daripada dua puluh ahli termasuk Pemilih, dengan Maharaja atau wakilnya sebagai pengerusinya), pertama kali dianjurkan pada 1501 di Nuremberg. Tetapi Maximilian membenci organisasi baharu itu, manakala Estet gagal menyokongnya. Organ baru itu terbukti lemah dari segi politik, dan kuasanya kembali kepada Maximilian pada tahun 1502.[132][131][133]
Perubahan kerajaan yang paling penting menyasarkan jantung rejim: chancery. Pada awal pemerintahan Maximilian, Mahkamah Chancery di Innsbruck bersaing dengan Imperial Chancery (yang berada di bawah pemilih-uskup agung Mainz, kanan Imperial Chancery). Dengan merujuk perkara politik di Tyrol, Austria serta masalah Imperial kepada Mahkamah Chancery, Maximilian secara beransur-ansur memusatkan kuasanya. Kedua-dua chancery telah digabungkan pada tahun 1502.[7] Pada tahun 1496, maharaja mencipta perbendaharaan am (Hofkammer) di Innsbruck, yang menjadi bertanggungjawab untuk semua tanah warisan. Dewan akaun (Raitkammer) di Vienna telah dijadikan bawahan kepada badan ini.[134] Di bawah Paul von Liechtenstein-Kastelkorn, Hofkammer telah diamanahkan bukan sahaja dengan urusan tanah pusaka, tetapi juga urusan Maximilian sebagai raja Jerman.[135]
Penerimaan undang-undang Rom
suntingPada 1495 Diet of Worms, Penerimaan Undang-undang Rom telah dipercepatkan dan diformalkan. Undang-undang Rom dibuat mengikat di mahkamah Jerman, kecuali dalam kes itu bertentangan dengan statut tempatan.[137] Dalam amalan, ia menjadi undang-undang asas di seluruh Jerman, menggantikan undang-undang tempatan Jerman pada tahap yang besar, walaupun undang-undang Jerman masih berkuat kuasa di mahkamah rendah.[138][139][140][141] Selain daripada keinginan untuk mencapai perpaduan undang-undang dan faktor-faktor lain, pengangkatan itu juga menonjolkan kesinambungan antara empayar Rom Purba dan Empayar Rom Suci.[142] Untuk merealisasikan tekadnya untuk memperbaharui dan menyatukan sistem undang-undang, maharaja sering campur tangan secara peribadi dalam hal-hal berkaitan undang-undang tempatan, mengatasi piagam dan adat tempatan. Amalan ini sering mendapat ironi dan cemuhan daripada majlis tempatan, yang mahu melindungi kod tempatan.[143]
Pembaharuan undang-undang secara serius melemahkan mahkamah Vehmic purba (Vehmgericht, atau Tribunal Rahsia Westphalia, yang secara tradisinya dianggap telah dimulakan oleh Charlemagne tetapi teori ini kini dianggap tidak mungkin[144][145]), walaupun ia tidak akan dimansuhkan sepenuhnya sehingga 1811 ( apabila ia dimansuhkan di bawah perintah Jérôme Bonaparte).[146][147]
Budaya politik kebangsaan
suntingMaximilian dan Charles V (walaupun hakikatnya kedua-dua maharaja secara peribadi merupakan para internasionalis[151][152]) adalah orang pertama yang menggerakkan retorik Negara, yang dikenal pasti dengan Reich oleh humanis kontemporari.[153] Dengan galakan daripada Maximilian dan ahli humanisnya, tokoh-tokoh rohani yang ikonik telah diperkenalkan semula atau menjadi terkenal. Golongan humanis menemui semula karya Germania, yang ditulis oleh Tacitus. Menurut Peter H. Wilson, tokoh wanita Germania telah dicipta semula oleh maharaja sebagai Ibu Pasifik yang berbudi luhur Empayar Rom Suci Negara Jerman.[154] Whaley seterusnya mencadangkan bahawa, walaupun terdapat perpecahan agama kemudiannya, "motif patriotik yang berkembang semasa pemerintahan Maximilian, kedua-duanya oleh Maximilian sendiri dan oleh penulis humanis yang bertindak balas kepadanya, membentuk teras budaya politik kebangsaan."[155]
Pemerintahan Maximilian juga menyaksikan kemunculan bahasa umum Jerman secara beransur-ansur, dengan peranan penting bagi chancery empayar dan chancery Wettin Elector Frederick the Wise.[156][157] Perkembangan industri percetakan bersama-sama dengan kemunculan sistem pos (yang moden pertama di dunia[158]), yang dimulakan oleh Maximilian sendiri dengan sumbangan Frederick III dan Charles the Bold, membawa kepada revolusi dalam komunikasi dan membenarkan idea. untuk menyebarkan. Berbeza dengan keadaan di negara yang lebih berpusat, sifat Empayar yang tidak berpusat menjadikan penapisan sukar.[159][160][161][162]
Terence McIntosh mengulas bahawa dasar ekspansi, agresif yang diamalkan oleh Maximilian I dan Charles V pada permulaan negara Jerman moden awal (walaupun bukan untuk meneruskan matlamat khusus untuk negara Jerman semata-mata), bergantung kepada tenaga kerja Jerman serta menggunakan yang menakutkan. Landsknechte dan askar upahan, akan menjejaskan cara jiran melihat kerajaan Jerman, walaupun dalam longue durée, Jerman cenderung untuk menjadi aman.[163]
Kuasa Dimaharaja
suntingMaximilian ialah "Maharaja Rom Suci pertama dalam 250 tahun yang memerintah serta memerintah". Pada awal tahun 1500-an, dia adalah tuan sejati Empayar, walaupun kuasanya semakin lemah semasa dekad terakhir sebelum kemangkatan baginda.[164][165] Whaley menyatakan bahawa, walaupun bergelut, apa yang muncul pada penghujung pemerintahan Maximilian ialah monarki yang diperkukuh dan bukan oligarki pengiran raja.[166] Benjamin Curtis berpendapat bahawa walaupun Maximilian tidak dapat mewujudkan kerajaan bersama sepenuhnya untuk tanahnya (walaupun majlis canselori dan mahkamah dapat menyelaraskan urusan di seluruh alam), beliau mengukuhkan fungsi pentadbiran utama di Austria dan mewujudkan pejabat pusat untuk menangani kewangan. , hal politik dan kehakiman – pejabat ini menggantikan sistem feudal dan menjadi wakil kepada sistem yang lebih moden yang ditadbir oleh pegawai profesional. Selepas dua dekad pembaharuan, maharaja mengekalkan kedudukannya sebagai yang pertama di kalangan setaraf, manakala empayar memperoleh institusi biasa di mana maharaja berkongsi kuasa dengan estet.[167]
Menjelang awal abad keenam belas, pemerintah Habsburg telah menjadi yang paling berkuasa di Eropah, tetapi kekuatan mereka bergantung pada monarki gabungan mereka secara keseluruhan, dan bukan sahaja Empayar Rom Suci (lihat juga: Empayar Charles V).[168][169] Maximilian telah mempertimbangkan dengan serius untuk menggabungkan tanah Burgundia (diwarisi daripada isterinya Mary of Burgundy) dengan tanah Austrianya untuk membentuk teras yang kuat (sementara juga meluas ke arah timur).[170] Selepas penambahan Sepanyol yang tidak dijangka ke dalam Empayar Habsburg, pada satu ketika dia berhasrat untuk meninggalkan Austria (dibesarkan ke kerajaan) kepada cucunya Ferdinand.[171] Cucu sulungnya Charles V kemudiannya memberikan Sepanyol dan sebahagian besar tanah Burgundia kepada anaknya Philip II dari Sepanyol, pengasas cawangan Sepanyol, dan tanah warisan Habsburg kepada saudaranya Ferdinand, pengasas cawangan Austria.[172]
Di Perancis dan England, dari abad ke-13 dan seterusnya, kediaman diraja yang tidak bergerak telah mula berkembang menjadi ibu kota yang berkembang pesat dan membangunkan infrastruktur yang sepadan: Palais de la Cité dan Istana Westminster menjadi kediaman utama masing-masing. Ini tidak mungkin berlaku di Empayar Rom Suci kerana tidak ada monarki turun-temurun yang nyata muncul, sebaliknya tradisi monarki pilihan berlaku (lihat: Pemilihan Imperial) yang, pada Zaman Pertengahan Tinggi, menyebabkan raja-raja dari asal-usul wilayah yang sangat berbeza dipilih (Senarai pilihan raya diraja dan empayar dalam Empayar Rom Suci). Walau bagaimanapun, jika mereka ingin mengawal empayar dan penguasa wilayahnya yang memberontak, mereka tidak boleh menghadkan diri mereka di wilayah asal mereka dan istana peribadi mereka. Akibatnya, raja dan maharaja terus mengembara mengelilingi empayar hingga ke zaman moden,[173] menggunakan kediaman sementara mereka (Kaiserpfalz) sebagai stesen transit untuk gelanggang keliling mereka. Dari akhir Zaman Pertengahan dan seterusnya, pfalzen yang berkubu lemah telah digantikan oleh istana empayar. Hanya Raja Ferdinand I, adik kepada Maharaja Charles V ketika itu, yang memindahkan kediaman utamanya ke Hofburg Vienna pada pertengahan abad ke-16, di mana kebanyakan maharaja Habsburg berikut kemudiannya bermastautin. Walau bagaimanapun, Vienna tidak pernah menjadi ibu kota rasmi empayar, hanya sebuah negara keturunan Habsburg (Ketua Agung Austria). Maharaja meneruskan perjalanan ke pemilihan dan pertabalan mereka di Frankfurt dan Aachen, ke Diet Imperial di tempat yang berbeza dan ke majlis-majlis lain. Diet Perpetual Regensburg berpusat di Regensburg dari 1663 hingga 1806. Rudolf II tinggal di Prague, maharaja Wittelsbach Charles VII di Munich. Ibu kota Jerman dalam erti kata sebenar hanya wujud dalam Empayar Jerman Kedua dari 1871, apabila Kaiser, Reichstag dan Reichskanzler tinggal di Berlin.
Kapitalisme awal
suntingWalaupun partikularisme menghalang pemusatan Empayar, ia menimbulkan perkembangan awal kapitalisme. Di bandar Itali dan Hanseatik seperti Genoa dan Pisa, Hamburg dan Lübeck, saudagar pahlawan muncul dan mempelopori empayar maritim penyerbuan dan perdagangan. Amalan ini merosot sebelum 1500, tetapi ia berjaya merebak ke pinggir maritim di Portugal, Sepanyol, Belanda dan England, di mana ia "menimbulkan peniruan dalam skala lautan yang lebih besar".[174] William Thompson bersetuju dengan M.N.Pearson bahawa fenomena Eropah yang tersendiri ini berlaku kerana di bandar-bandar Itali dan Hanseatik yang kekurangan sumber dan "bersaiz kecil dan populasi", para penguasa (yang status sosialnya tidak lebih tinggi daripada para pedagang) terpaksa memberi perhatian. untuk berdagang. Oleh itu, pahlawan-saudagar memperolehi kuasa paksaan negeri, yang tidak dapat mereka perolehi di Mughal atau alam Asia yang lain – yang pemerintahnya mempunyai sedikit insentif untuk membantu golongan pedagang, kerana mereka mengawal sumber yang banyak dan hasil mereka terikat dengan tanah.[175]
Pada tahun 1450-an, pembangunan ekonomi di Jerman Selatan menimbulkan empayar perbankan, kartel dan monopoli di bandar-bandar seperti Ulm, Regensburg, dan Augsburg. Augsburg khususnya, dikaitkan dengan reputasi keluarga Fugger, Welser dan Baumgartner, dianggap sebagai ibu kota kapitalisme awal.[176][177] Augsburg mendapat manfaat besar daripada penubuhan dan pengembangan Kaiserliche Reichspost pada akhir abad ke-15 dan awal abad ke-16.[47][46] Walaupun ketika empayar Habsburg mula meluas ke bahagian lain di Eropah, kesetiaan Maximilian kepada Augsburg, di mana dia menjalankan banyak usahanya, bermakna bahawa kota empayar itu menjadi "pusat dominan kapitalisme awal" pada abad keenam belas, dan " lokasi pejabat pos terpenting dalam Empayar Rom Suci". Dari zaman Maximilian, apabila "terminus barisan pos rentas benua pertama" mula beralih dari Innsbruck ke Venice dan dari Brussels ke Antwerp, di bandar-bandar ini, sistem komunikasi dan pasaran berita mula berkumpul. Oleh kerana Fuggers serta syarikat perdagangan lain menempatkan cawangan mereka yang paling penting di bandar-bandar ini, pedagang ini juga mendapat akses kepada sistem ini.[178] Kebangkrutan 1557, 1575 dan 1607 cawangan Sepanyol Habsburgs walaupun merosakkan Fuggers dengan ketara. Lebih-lebih lagi, "Penemuan laluan air ke India dan Dunia Baru mengalihkan tumpuan pembangunan ekonomi Eropah dari Mediterranean ke Atlantik – penekanan beralih dari Venice dan Genoa ke Lisbon dan Antwerp. Akhirnya pembangunan mineral Amerika mengurangkan kepentingan mineral Hungary dan Tyrolean Perhubungan benua Eropah kekal terkurung daratan sehingga masa pengangkutan darat yang sesuai dalam bentuk terutamanya sistem rel dan terusan, yang terhad dalam potensi pertumbuhan; di benua baru, sebaliknya, terdapat pelabuhan yang banyak untuk melepaskan barang-barang yang banyak yang diperoleh dari tanah baru itu." Kemuncak ekonomi yang dicapai di Jerman dalam tempoh antara 1450 dan 1550 tidak akan dapat dilihat lagi sehingga akhir abad kesembilan belas.[179]
Di bahagian empayar Belanda, pusat kewangan berkembang bersama dengan pasaran komoditi. Perkembangan topografi pada abad kelima belas menjadikan Antwerp sebuah bandar pelabuhan.[180] Didorong oleh keistimewaan yang diterimanya sebagai bandar yang setia selepas pemberontakan Flemish terhadap Maximilian, ia menjadi bandar pelabuhan pelabuhan terkemuka di Eropah Utara dan berfungsi sebagai "saluran untuk 40% perdagangan dunia yang luar biasa".[181][182][183] Konflik dengan kerajaan Habsburg-Sepanyol pada 1576 dan 1585 walaupun menyebabkan pedagang berpindah ke Amsterdam, yang akhirnya menggantikannya sebagai bandar pelabuhan terkemuka.[184][180]
Reformasi dan Pembaharuan
suntingPada tahun 1516, Ferdinand II dari Aragon, datuk kepada Maharaja Rom Suci masa depan Charles V, meninggal dunia.[185] Charles memulakan pemerintahannya di Castile dan Aragon, sebuah kesatuan yang berkembang menjadi Sepanyol, bersempena dengan ibunya Joanna dari Castile.
Pada tahun 1519, sudah memerintah sebagai Carlos I di Sepanyol, Charles mengambil gelaran empayar sebagai Karl V. Empayar Rom Suci akhirnya akan pergi ke cawangan Habsburg yang lebih muda dalam peribadi saudara Charles Ferdinand, manakala cawangan kanan diteruskan untuk memerintah di Sepanyol dan warisan Burgundia dalam diri anak lelaki Charles, Philip II dari Sepanyol. Banyak faktor menyumbang kepada keputusan ini. Bagi James D. Tracy, watak polisentrik tamadun Eropah yang menyukarkan untuk mengekalkan "sebuah dinasti yang wilayahnya menguasai benua dari Negara Rendah ke Sicily dan dari Sepanyol ke Hungary—belum lagi harta benda Sepanyol di luar negara".[186] Yang lain menunjukkan ketegangan agama, masalah fiskal dan halangan daripada kuasa luar termasuk Perancis dan Uthmaniyyah.[187] Pada tahap yang lebih peribadi, Charles gagal untuk memujuk putera-putera Jerman untuk menyokong anaknya Philip, yang "watak janggal dan menarik diri serta kekurangan kemahiran bahasa Jerman menyebabkan perusahaan ini gagal".[188]
Sebelum pemerintahan Charles di Empayar Rom Suci bermula, pada tahun 1517, Martin Luther melancarkan apa yang kemudiannya dikenali sebagai Reformasi. Empayar itu kemudiannya dibahagikan mengikut garis agama, dengan utara, timur, dan banyak bandar utama - Strasbourg, Frankfurt, dan Nuremberg - menjadi Protestan manakala wilayah selatan dan barat sebahagian besarnya kekal Katolik.
Pada permulaan pemerintahan Charles, rejimen Reichs lain telah ditubuhkan semula (1522), walaupun Charles mengisytiharkan bahawa dia hanya akan bertolak ansur dengan ketiadaannya dan pengerusinya perlu menjadi wakilnya. Charles V tidak hadir di Jerman dari 1521 hingga 1530. Sama seperti yang ditubuhkan pada awal 1500-an, Reichsregiment gagal mewujudkan pihak berkuasa persekutuan yang bebas daripada maharaja, disebabkan oleh penyertaan yang tidak stabil dan perbezaan antara putera raja. Charles V mengalahkan putera-putera Protestan pada tahun 1547 dalam Perang Schmalkaldic, tetapi momentum itu hilang dan estet Protestan dapat bertahan dari segi politik walaupun kekalahan tentera.[189] Dalam Peace of Augsburg 1555, Charles V, melalui saudaranya Ferdinand, secara rasmi mengiktiraf hak pemerintah untuk memilih Katolik atau Lutheranisme (Zwinglian, Calvinis dan radikal tidak termasuk).[190] Pada tahun 1555, Paul IV telah dipilih sebagai paus dan berpihak kepada Perancis, di mana Charles yang keletihan akhirnya melepaskan harapannya untuk sebuah empayar Kristian dunia.[191][192]
Zaman Baroque
suntingJerman akan menikmati keamanan relatif untuk enam dekad akan datang. Di bahagian timur, orang Turki terus kelihatan besar sebagai ancaman, walaupun perang bermakna kompromi selanjutnya dengan putera Protestan, dan oleh itu Maharaja berusaha untuk mengelakkannya. Di barat, Rhineland semakin jatuh di bawah pengaruh Perancis. Selepas pemberontakan Belanda terhadap Sepanyol meletus, Empayar kekal berkecuali, secara de facto membenarkan Belanda meninggalkan empayar pada tahun 1581. Kesan sampingan ialah Perang Cologne, yang memusnahkan sebahagian besar bahagian hulu Rhine. Maharaja Ferdinand III secara rasmi menerima neutraliti Belanda pada tahun 1653, keputusan yang disahkan oleh Reichstag pada tahun 1728.
Selepas Ferdinand meninggal dunia pada tahun 1564, anaknya Maximilian II menjadi Maharaja, dan seperti bapanya menerima kewujudan Protestantisme dan keperluan untuk sekali-sekala berkompromi dengannya. Maximilian telah digantikan pada tahun 1576 oleh Rudolf II, yang lebih suka falsafah Yunani klasik daripada agama Kristian dan hidup terpencil di Bohemia. Dia menjadi takut untuk bertindak apabila Gereja Katolik secara paksa menegaskan semula kawalan di Austria dan Hungary, dan putera-putera Protestan menjadi kecewa atas perkara ini.
Kuasa empayar merosot secara mendadak pada masa kematian Rudolf pada tahun 1612. Apabila orang Bohemia memberontak terhadap Maharaja, akibat serta-merta ialah siri konflik yang dikenali sebagai Perang Tiga Puluh Tahun (1618–1648), yang memusnahkan empayar. Kuasa asing, termasuk Perancis dan Sweden, campur tangan dalam konflik dan menguatkan mereka yang memerangi kuasa Imperial, tetapi juga merampas wilayah yang besar untuk diri mereka sendiri. Sehubungan itu, empayar itu tidak akan dapat kembali ke zaman kegemilangannya, menyebabkan Voltaire membuat sindiran yang terkenal bahawa Empayar Rom Suci adalah "bukan Suci atau Rom ataupun Empayar."[193]
Namun, kesudahannya yang sebenarnya tidak berlaku selama dua abad. Perdamaian Westphalia pada tahun 1648, yang menamatkan Perang Tiga Puluh Tahun membenarkan Calvinisme, tetapi Anabaptist, Arminian dan komuniti Protestan lain masih akan kekurangan sebarang sokongan dan terus dianiaya dengan baik sehingga akhir empayar. Maharaja Habsburg memberi tumpuan kepada menyatukan estet mereka sendiri di Austria dan di tempat lain.
Pada Pertempuran Vienna (1683), Tentera Empayar Rom Suci, yang diketuai oleh Raja Poland John III Sobieski, dengan tegas mengalahkan tentera Turki yang besar, menghentikan kemaraan Uthmaniyyah barat dan membawa kepada kehancuran Empayar Uthmaniyyah di Eropah. . Tentera adalah satu pertiga pasukan Komanwel Poland-Lithuania dan dua pertiga pasukan Empayar Rom Suci.
Zaman moden
suntingPrusia dan Austria
suntingMenjelang kebangkitan Louis XIV, Habsburg terutamanya bergantung pada tanah warisan mereka untuk menentang kebangkitan Prusia, yang memiliki wilayah di dalam Empayar. Sepanjang abad ke-18, Habsburg telah terlibat dalam pelbagai konflik Eropah, seperti Perang Penggantian Sepanyol (1701–1714), Perang Penggantian Poland (1733–1735), dan Perang Penggantian Austria (1740– 1748). Dualisme Jerman antara Austria dan Prusia mendominasi sejarah empayar selepas 1740.
Perang Revolusi Perancis dan pembubaran terakhir
suntingDari tahun 1792 dan seterusnya, Perancis revolusioner berperang dengan pelbagai bahagian Empayar secara berselang-seli.
Pengantaraan Jerman ialah siri pengantaraan dan sekularisasi yang berlaku antara 1795 dan 1814, semasa bahagian akhir era Revolusi Perancis dan kemudian Era Napoleon. "Pengantaraan" ialah proses penggabungan tanah satu estet empayar kepada yang lain, selalunya meninggalkan beberapa hak yang dilampirkan. Sebagai contoh, ladang-ladang Kesatria Imperial telah dimediasi secara rasmi pada tahun 1806, setelah secara de facto telah dirampas oleh negara-negara wilayah besar pada tahun 1803 dalam apa yang dipanggil Rittersturm. "Sekularisasi" ialah pemansuhan kuasa duniawi seorang pemerintah gerejawi seperti uskup atau abbas dan pengilhakan wilayah sekular kepada wilayah sekular. Pertempuran Austerlitz, 1805
Empayar itu dibubarkan pada 6 Ogos 1806, apabila Maharaja Rom Suci terakhir Francis II (dari 1804, Maharaja Francis I dari Austria) turun takhta, berikutan kekalahan tentera oleh Perancis di bawah Napoleon dalam Pertempuran Austerlitz pada tahun 1805 (lihat Perjanjian Pressburg ). Napoleon menyusun semula sebahagian besar Empayar menjadi Konfederasi Rhine, sebuah satelit Perancis. Rumah Francis di Habsburg-Lorraine terselamat daripada kehancuran empayar, terus memerintah sebagai Maharaja Austria dan Raja-raja Hungary sehingga pembubaran terakhir empayar Habsburg pada tahun 1918 selepas Perang Dunia I.
Konfederasi Napoleon Rhine telah digantikan oleh kesatuan baru, Konfederasi Jerman pada tahun 1815, selepas berakhirnya Perang Napoleon. Ia berlangsung sehingga 1866 apabila Prusia mengasaskan Konfederasi Jerman Utara, pelopor Empayar Jerman yang menyatukan wilayah berbahasa Jerman di luar Austria dan Switzerland di bawah kepimpinan Prusia pada tahun 1871. Negeri ini berkembang menjadi Jerman moden.
Pengunduran diri menunjukkan bahawa Kaiser tidak lagi merasa mampu memenuhi tugasnya sebagai ketua Reich, dan dengan itu mengisytiharkan:
"Bahawa kami menganggap ikatan yang telah mengikat kami dengan politik badan Reich Jerman akan dipecahkan, bahawa kami telah tamat jawatan dan maruah ketua Reich melalui penyatuan ladang-ladang Rhenish yang bersekutu dan dengan itu kami berasa lega. daripada semua tugas yang telah kami pikul terhadap Reich Jerman Pertimbangkan, dan meletakkan mahkota empayar yang dipakai oleh yang sama sehingga sekarang dan menjalankan pemerintahan empayar, seperti yang dilakukan dengan ini."[194]
Satu-satunya negara ahli putera Empayar Rom Suci yang mengekalkan status mereka sebagai monarki sehingga hari ini ialah Grand Duchy of Luxembourg dan Principality of Liechtenstein. Satu-satunya Bandar Imperial Percuma yang masih wujud sebagai negeri dalam Jerman ialah Hamburg dan Bremen. Semua negara anggota bersejarah Empayar Rom Suci yang lain sama ada dibubarkan atau telah menerima pakai sistem pemerintahan republik.
Demografi
suntingPenduduk
suntingAngka populasi keseluruhan untuk Empayar Rom Suci adalah sangat kabur dan berbeza-beza secara meluas. Empayar Charlemagne mungkin mempunyai seramai 20 juta orang.[195] Memandangkan pemecahan politik Empayar kemudiannya, tidak ada agensi pusat yang boleh menyusun angka sedemikian. Namun begitu, adalah dipercayai bencana demografi Perang Tiga Puluh Tahun bermakna bahawa populasi Empayar pada awal abad ke-17 adalah serupa dengan apa yang berlaku pada awal abad ke-18; dengan satu anggaran, Empayar tidak melebihi 1618 peringkat penduduk sehingga 1750.[196]
Pada awal abad ke-17, pemilih memegang di bawah pemerintahan mereka bilangan subjek Imperial berikut:[197]
- Monarki Habsburg: 5,350,000 (termasuk 3 juta di tanah mahkota Bohemia)[198]
- Pemilih Saxony: 1,200,000
- Perdemangan Bavaria (kemudian Electorate of Bavaria): 800,000
- Electoral Palatinate: 600,000
- Pemilih Brandenburg: 350,000
- Pemilih Mainz, Trier dan Cologne: 300–400,000 kesemuanya[199]
Walaupun bukan pemilih, Habsburg Sepanyol mempunyai bilangan subjek kedua tertinggi dalam Empayar selepas Habsburg Austria, dengan lebih 3 juta pada awal abad ke-17 di Bulatan Burgundian dan Wilayah Milan.[j][k]
Peter Wilson menganggarkan penduduk Empayar berjumlah 20 juta pada tahun 1700, di mana 5 juta daripadanya tinggal di Imperial Itali. Menjelang 1800 dia menganggarkan populasi Empayar berjumlah 29 juta (tidak termasuk Itali), dengan 12.6 juta lagi dipegang oleh Austria dan Prusia di luar Empayar.[18]
Menurut anggaran kontemporari Arkib Perang Austria untuk dekad pertama abad ke-18, Empayar—termasuk Bohemia dan Belanda Sepanyol—mempunyai populasi hampir 28 juta dengan pecahan seperti berikut:[200]
- 65 negara gerejawi dengan 14 peratus daripada jumlah keluasan tanah dan 12 peratus daripada penduduk;
- 45 kerajaan dinasti dengan 80 peratus tanah dan 80 peratus penduduk;
- 60 daerah kewangsaan dan pertuanan dengan 3 peratus daripada tanah dan 3.5 peratus daripada penduduk;
- 60 bandar empayar dengan 1 peratus tanah dan 3.5 peratus penduduk;
- Wilayah kesatria diraja, berjumlah beberapa ratus, dengan 2 peratus daripada tanah dan 1 peratus daripada penduduk.
Ahli sejarah demografi Jerman secara tradisinya bekerja pada anggaran penduduk Empayar Rom Suci berdasarkan populasi yang diandaikan dalam sempadan Jerman pada tahun 1871 atau 1914. Anggaran yang lebih terkini menggunakan kriteria yang kurang lapuk, tetapi ia kekal sebagai tekaan. Satu anggaran berdasarkan sempadan Jerman pada tahun 1870 memberikan populasi kira-kira 15–17 juta sekitar 1600, menurun kepada 10–13 juta sekitar 1650 (selepas Perang Tiga Puluh Tahun). Ahli sejarah lain yang bekerja pada anggaran penduduk Empayar moden awal mencadangkan populasi menurun daripada 20 juta kepada kira-kira 16–17 juta menjelang 1650.[201]
Anggaran yang boleh dipercayai untuk 1800 memberikan 27–28 juta penduduk untuk Empayar (yang pada ketika ini telah kehilangan Negara Rendah yang tinggal, Itali, dan Tebing Kiri Rhine dalam Perjanjian Campo Fornio 1797) dengan pecahan keseluruhan seperti berikut:[202]
- 9 juta subjek Austria (termasuk Silesia, Bohemia dan Moravia);
- 4 juta subjek Prusia;
- 14–15 juta penduduk untuk seluruh Empayar.
Terdapat juga banyak anggaran untuk negeri-negeri Itali yang secara rasmi menjadi sebahagian daripada Empayar:
Negara | Populasi |
---|---|
Duchy of Milan (Spanish) | 1,350,000 |
Piedmont-Savoy | 1,200,000[l] |
Republic of Genoa | 650,000 |
Grand Duchy of Tuscany | 649,000 |
Duchy of Parma-Piacenza | 250,000 |
Duchy of Modena-Reggio | 250,000 |
County of Gorizia and Gradisca (Austrian) | 130,000[198][petikan lengkap diperlukan] |
Republic of Lucca | 110,000 |
Total | c. 4,600,000 |
Negara | Populasi |
---|---|
Piedmont-Savoy | 2,400,000[m] |
Duchy of Milan (Austrian) | 1,100,000[n] |
Grand Duchy of Tuscany | 1,000,000 |
Republic of Genoa | 500,000 |
Duchy of Parma-Piacenza | 500,000 |
Duchy of Modena-Reggio | 350,000 |
Republic of Lucca | 100,000 |
Total | c. 6,000,000 |
Bandar terbesar
suntingBandar atau bandar terbesar Empayar mengikut tahun:
- 1050: Regensburg 40,000 people. Rome 35,000. Mainz 30,000. Speyer 25,000. Cologne 21,000. Trier 20,000. Worms 20,000. Lyon 20,000. Verona 20,000. Metz 16,000 people. Florence 15,000.[204]
- 1300–1350: Milan 120,000 people. Florence 110,000 people. Genoa 90,000 people. Prague 77,000 people. Cologne 60,000 people. Marseille 40,000 people. Verona 40,000 people. Padua 35,000 people. Erfurt 32,000 people. Metz 32,000 people. Regensburg 30,000 people. Speyer 25,000 people. Mainz 24,000 people. Aachen 21,000 people. Magdeburg 20,000 people. Nuremberg 20,000 people. Vienna 20,000 people. Danzig (now Gdańsk) 20,000 people. Straßburg (kini Strasbourg) 20,000 people. Worms 20,000 people. Lübeck 15,000 people. Regensburg 11,000 people.[205][206][207][208]
- 1500: Milan 100,000 people. Genoa 70,000 people. Prague 70,000.Florence 50,000 people. Cologne 45,000. Antwerp 40,000 people. Cremona 40,000 people. Nuremberg 38,000. Augsburg 30,000. Mantua 28,000 people. Lübeck 25,000. Breslau (now Wrocław) 25,000. Regensburg 22,000. Augsburg 20,000 people. Vienna 20,000. Straßburg (now Strasbourg) 20,000. Parma 19,000 people. Magdeburg 18,000. Modena 18,000 people. Pavia 16,000 people. Ulm 16,000. Hamburg 15,000.[209]
- 1600: Milan 150,000.[210] Prague 100,000. Vienna 50,000. Augsburg 45,000. Cologne 40,000. Nuremberg 40,000. Hamburg 40,000. Magdeburg 40,000. Breslau (now Wrocław) 40,000. Straßburg (now Strasbourg) 25,000. Lübeck 23,000. Ulm 21,000. Regensburg 20,000. Frankfurt am Main 20,000. Munich 20,000.[209]
Agama
suntingKatolik membentuk agama rasmi tunggal Empayar sehingga 1555; Maharaja Rom Suci sentiasa Katolik.
Lutheranisme diiktiraf secara rasmi dalam Peace of Augsburg 1555, dan Calvinism in the Peace of Westphalia of 1648. Kedua-duanya merupakan satu-satunya denominasi Protestan yang diiktiraf secara rasmi, manakala pelbagai pengakuan Protestan lain seperti Anabaptism, Arminianisme, dll. wujud bersama secara haram dalam Empayar. . Anabaptism datang dalam pelbagai denominasi, termasuk Mennonites, Schwarzenau Brethren, Hutterites, Amish, dan beberapa kumpulan lain.
Selepas Perdamaian Augsburg, agama rasmi sesuatu wilayah ditentukan oleh prinsip cuius regio, eius religio mengikut mana agama pemerintah menentukan agama rakyatnya. Perjanjian Westphalia telah membatalkan prinsip itu dengan menetapkan bahawa agama rasmi sesuatu wilayah adalah seperti yang berlaku pada 1 Januari 1624, yang dianggap sebagai "tahun biasa". Selepas itu, penukaran seorang pemerintah kepada agama lain tidak memerlukan penukaran rakyatnya.[211]
Di samping itu, semua rakyat Protestan seorang pemerintah Katolik dan sebaliknya dijamin hak yang telah mereka nikmati pada tarikh tersebut. Walaupun penganut agama rasmi wilayah menikmati hak ibadat awam, yang lain dibenarkan hak ibadat peribadi (di kapel tanpa menara atau loceng). Secara teori, tiada sesiapa pun boleh didiskriminasi atau dikecualikan daripada perdagangan, perdagangan, kraf atau pengebumian awam atas alasan agama. Buat pertama kalinya, sifat kekal perpecahan antara gereja-gereja Kristian empayar itu lebih kurang diandaikan.[211]
Minoriti Yahudi wujud di Empayar Rom Suci. Maharaja Rom Suci menuntut hak perlindungan dan cukai semua orang Yahudi empayar, tetapi terdapat juga pembunuhan beramai-ramai besar-besaran orang Yahudi, terutamanya pada masa Perang Salib Pertama dan semasa peperangan agama pada abad keenam belas.
Institusi
suntingEmpayar ini dikuasai oleh Maharaja-maharaja Suci Rum yang berketurunan Jerman. Nama ini datang daripada kegemaran penguasa-penguasa zaman pertengahan menyambung tradisi purba Empayar Rum dan mengesahkan kekuasaannya itu sebagai kehendak suci Tuhan dalam pengertian agama Kristian.
Ia adalah sebuah pentadbiran yang melingkungi Eropah Tengah, Eropah Barat, dan Eropah Selatan, dan merupakan kerajaan yang paling berkuasa di Eropah sejak pemerintahan Otto I. Ahli sejarah Andrew Holt mengatakan bahawa ia adalah "barangkali negara Eropah yang paling berkuasa pada Zaman Pertengahan".[212]
Estet dimaharaja
suntingBilangan wilayah yang diwakili dalam Diet Imperial adalah banyak, berjumlah kira-kira 300 pada masa Peace of Westphalia. Kebanyakan Kleinstaaten ("negeri kecil") ini meliputi tidak lebih daripada beberapa batu persegi, atau termasuk beberapa bahagian yang tidak bersebelahan, jadi Empayar sering dipanggil Flickenteppich ("permaidani tampalan"). Entiti dianggap sebagai Reichsstand (estet empayar) jika, menurut undang-undang feudal, ia tidak mempunyai kuasa di atasnya kecuali Maharaja Rom Suci sendiri. Estet empayar terdiri daripada:
- Wilayah yang diperintah oleh bangsawan keturunan, seperti pengiran raja, demang agung, demang, atau count.
- Wilayah di mana kuasa sekular dipegang oleh pembesar gereja, seperti ketua biskop, uskup, atau abbot. Seorang eklesiastik atau Ahli Gereja seperti itu adalah seorang putera Gereja. Dalam kes biasa seorang putera-uskup, wilayah temporal ini (dipanggil putera-keuskupan) kerap bertindih dengan keuskupan gerejanya yang sering lebih besar, memberikan uskup kedua-dua kuasa sivil dan gerejawi. Contohnya ialah putera-keuskupan agung Cologne, Trier, dan Mainz.
- Bandar empayar bebas dan perkampungan Imperial, yang hanya tertakluk kepada bidang kuasa maharaja.
- Ladang-ladang yang tersebar dari Imperial Knights dan Imperial Counts yang bebas, tertakluk serta-merta kepada Maharaja tetapi tidak diwakili dalam Diet Imperial.
Sejumlah 1,500 estet Imperial telah dikira.[213] Untuk senarai Reichsstände pada tahun 1792, lihat Senarai peserta Imperial Diet (1792).
Tuan-tuan yang paling berkuasa di empayar kemudiannya ialah Habsburg Austria, yang memerintah 240,000 km2 (93,000 batu persegi) tanah dalam Empayar pada separuh pertama abad ke-17, kebanyakannya di Austria dan Czechia moden. Pada masa yang sama tanah yang diperintah oleh pemilih Saxony, Bavaria, dan Brandenburg (sebelum pengambilalihan Prusia) semuanya hampir 40,000 km2 (15,000 batu persegi); Duke of Brunswick-Lüneburg (kemudian Pemilih Hanover) mempunyai wilayah sekitar saiz yang sama. Ini adalah yang terbesar dari alam Jerman. Elector of the Palatinate mempunyai kurang ketara pada 20,000 km2 (7,700 sq bt), dan Electorates eklesiastik Mainz, Cologne, dan Trier adalah jauh lebih kecil, dengan sekitar 7,000 km2 (2,700 sq bt). Lebih besar daripada mereka, dengan kira-kira 7,000–10,000 km2 (2,700–3,900 batu persegi), ialah Kadipaten Württemberg, Landgraviate Hessen-Kassel, dan Kadipaten Mecklenburg-Schwerin. Saiz mereka secara kasar dipadankan oleh putera-keuskupan Salzburg dan Münster. Majoriti wilayah Jerman yang lain, termasuk putera-keuskupan yang lain, berada di bawah 5,000 km2 (1,900 batu persegi), yang terkecil ialah wilayah Kesatria Imperial; sekitar 1790 Ksatria terdiri daripada 350 keluarga yang memerintah secara kolektif hanya 5,000 km2 (1,900 batu persegi).[214] Imperial Itali kurang berpecah belah dari segi politik, kebanyakannya c. 1600 dibahagikan antara Savoy (Savoy, Piedmont, Nice, Aosta), Grand Duchy of Tuscany (Tuscany, bar Lucca), Republik Genoa (Liguria, Corisca), duchies of Modena-Reggio dan Parma-Piacenza (Emilia) , dan Kadipaten Sepanyol Milan (sebahagian besar Lombardy), masing-masing mempunyai antara setengah juta dan satu setengah juta orang.[215] Negara-negara Rendah juga lebih koheren daripada Jerman, sepenuhnya di bawah jajahan Belanda Sepanyol sebagai sebahagian daripada Bulatan Burgundian, sekurang-kurangnya secara nominal.
Pemerintah | 1648 | 1714 | 1748 | 1792 |
---|---|---|---|---|
Austrian Habsburg | 225,390 km2 (32.8%) | 251,185 km2 (36.5%) | 213,785 km2 (31.1%) | 215,875 km2 (31.4%) |
Brandenburg Hohenzollern | 70,469 km2 (10.2%) | 77,702 km2 (11.3%) | 124,122 km2 (18.1%) | 131,822 km2 (19.2%) |
Pengiran-pemilih sekular yang lain[p] | 89,333 km2 (13.1%) | 122,823 km2 (17.9%) | 123,153 km2 (17.9%) | 121,988 km2 (17.7%) |
Pemerintah Jerman lain | 302,146 km2 (44.0%) | 235,628 km2 (34.3%) | 226,278 km2 (32.9%) | 217,653 km2 (31.7%) |
Jumlah | 687,338 | 687,338 | 687,338 | 687,338 |
Kejatuhan
suntingBermula dari abad ke-18, kemampuan empayar ini untuk melindungi negeri-negeri dan jajahannya daripada politik penguasaan penguasa-penguasa sama ada dari dalam atau luar semakin berkurangan. Disebabkan kelemahan inilah berlaku kejatuhan empayar. Empayar ini terus kehilangan kuasanya selepas penaklukan langsung Napoleon dan penubuhan Pergabungan Sungai Rhine yang berlaku selepas itu. Empayar Rom Suci Bangsa Jerman dibubarkan pada 6 Ogos 1806 berikutan tindakan Maharaja Francis II menurunkan mahkota empayarnya.
Sejak permulaan Era Baru, empayar ini dari segi strukturnya tidak lagi mampu mengetuai serangan, meluaskan pengaruruh dan sempadannya dengan baik. Lantas fungsi asasnya ditukar kepada memberi perlindungan dan menjaga keamanan. Empayar ini menjamin keseimbangan dan penyelesaian perselisihan secara aman dengan pembendungan dinamik sesebuah kuasa. Berikutan kemasukan negeri-negeri jiran yang membayar ufti ke dalam perlembagaannya sejak 1648, empayar ini memenuhi fungsinya sebagai penjamin keamanan dalam sistem Kuasa-kuasa besar Eropah pada waktu itu.
Atas faktor sifat-sifatnya yang memang merentas bangsa dari awal-awal lagi, empayar ini tidak berkembang menjadi satu negara bangsa seperti yang wujud sekarang. Yang wujud ialah satu struktur sistem beraja yang berpengaruh luas yang merangkumi maharaja dan negeri-negeri jajahannya tanpa mempunyai institusi-institusi empayar yang sama. Sempadan empayar ini berubah-ubah pada setiap kurun. Pada waktu puncaknya empayar ini meliputi hampir seluruh kawasan Eropah Tengah dan juga Selatan.
Rujukan
suntingNota
sunting- ^ a b c Some historians refer to the beginning of the Empire as 800, with the coronation of Frankish king Charlemagne ("Charles the Great").[1] Others refer to the beginning as the coronation of Otto the Great in 962.[2]
- ^ Regensburg, seat of the 'Eternal Diet' after 1663, came to be viewed as the unofficial capital of the Empire by several European powers with a stake in the Empire – France, England, the Netherlands, Russia, Sweden, Denmark – and they kept more or less permanent envoys there because it was the only place in the Empire where the delegates of all the major and mid-size German states congregated and could be reached for lobbying, etc. The Habsburg emperors themselves used Regensburg in the same way. (Härter 2011, pp. 122–123, 132)
- ^ German, Low German, Italian, Czech, Polish, Dutch, French, Frisian, Romansh, Slovene, Sorbian, Yiddish and other languages. According to the Golden Bull of 1356 the sons of prince-electors were recommended to learn the languages of German, Latin, Italian and Czech.[16]
- ^ German "Roman" Empire: Due to feudal organization the realm controlled by the emperor is hard to define, much less measure. It is estimated to peak around 1050 at about 1.0 Mm2. (Taagepera 1997, p. 494)
- ^ (Latin: Sacrum Romanum Imperium ; Jerman: Heiliges Römisches Reich , disebut [ˈhaɪlɪɡəs ˈʁøːmɪʃəs ˈʁaɪç] ( dengar))
- ^ While Charlemagne and his successors assumed variations of the title emperor, none termed themselves Roman emperor until Otto II in 983. "Nature of the empire". Encyclopædia Britannica Online. Dicapai pada 15 February 2014.
- ^ "transfer of rule"
- ^ Translation of the grant of privileges to merchants in 1229: "Medieval Sourcebook: Privileges Granted to German Merchants at Novgorod, 1229". Fordham.edu. Diarkibkan daripada yang asal pada 14 August 2014. Dicapai pada 13 April 2020.
- ^ Quapropter statuimus, ut illustrium principum, puta regis Boemie, comitis palatini Reni, ducis Saxonie et marchionis Brandemburgensis electorum filii vel heredes et successores, cum verisimiliter Theutonicum ydioma sibi naturaliter inditum scire presumantur et ab infancia didicisse, incipiendo a septimo etatis sue anno in gramatica, Italica ac Sclavica lingwis instruantur, ita quod infra quartum decimum etatis annum existant in talibus iuxta datam sibi a Deo graciam eruditi. (Zeumern 1908)
- ^ 1.35 million population given for the Duchy of Milan. (Smith 1920, p. 19)
- ^ Populations of 1.6 million and 1.5 million given for the areas within the borders of modern Belgium and the Netherlands, respectively, around 1600; the Spanish holdings in the Burgundian Circle also included Franche-Comte, Luxembourg, and other small territories. (Avakov 2015)
- ^ A figure of 800,000 is given by Smith for "Savoy in Italy", with no clarification as to whether that refers to the whole Savoyard state or just its Italian territories of Piedmont and the Aosta Valley (thus excluding Savoy proper and the County of Nice). However Hanlon 2014, halaman 87 gives early 17th century Piedmont's population as 700,000, and Savoy proper's as 400,000, with no numbers given for Aosta or Nice; indicating that Smith's use of "Savoy of Italy" does indeed only refer to Piedmont and Aosta.
- ^ Excluding the 500,000 inhabitants of the island of Sardinia, which was not part of the Empire.
- ^ Referred to in the source as "Austrian Lombardy." A large portion of the former duchy had been annexed by the Venetian Republic earlier in the 18th century.
- ^ Going by the given areas, Wilson's figures only include the German and Czech speaking parts of the Reich, thus excluding the French (e.g. Austrian Netherlands, Franche-Comté) and Italian (e.g. Tuscany, Piedmont-Savoy) parts. This is evident in how the territories of the electors and "other German rulers" adds up to the stated total of the Reich, and in how the Reich's area does not change from the given 687,338 km2 (265,383 bt2) total from 1648 to 1792, despite many French territories of the Burgundian Circle being lost in this time. The figures also exclude lands held outside of the Empire (including German ones), such as the Hohenzollern Prussian territories.
- ^ Pada tahun 1648: Saxony, Bavaria, dan Electoral Palatinate. Pada tarikh kemudian: Saxony, Bavaria, Electoral Palatinate, dan Hanover.
Petikan
sunting- ^ "Charlemagne | Holy Roman emperor". Encyclopædia Britannica Online. Dicapai pada 16 October 2023.
- ^ Kleinhenz 2004, m/s. 810; "Otto can be considered the first ruler of the Holy Roman empire, though that term was used until the twelfth century.".
- ^ von Aretin, Karl Otmar Freiherr (31 December 1983). Schieder, Theodor; Brunn, Gerhard (penyunting). "Das Reich ohne Hauptstadt? Die Multizentralitat der Hauptstadtfunktionen im Reich bis 1806". Hauptstädte in europäischen Nationalstaaten: 5–14. doi:10.1515/9783486992878-003. ISBN 978-3-4869-9287-8.
- ^ "UNIO REGNI AD IMPERIUM in "Federiciana"". Treccani.it. Dicapai pada 2022-05-04.
- ^ "Enrico Vi, Re Di Sicilia E Imperatore In "Federiciana"". Treccani.it. Dicapai pada 2022-05-04.
- ^ Kamp, Norbert. "Federico Ii Di Svevia, Imperatore, Re Di Sicilia E Di Gerusalemme, Re Dei Romani In "Federiciana"". Treccani.it. Dicapai pada 2022-05-04.
- ^ a b c Brady 2009, m/s. 211.
- ^ a b Pavlac & Lott 2019, m/s. 249.
- ^ Wissenschaften, Neuhausener Akademie der (14 July 2021). Beiträge zur bayerischen Geschichte, Sprache und Kultur (dalam bahasa Jerman). BoD – Books on Demand. m/s. 106. ISBN 978-3-0006-9644-2.
- ^ Schmitt, Oliver Jens (5 July 2021). Herrschaft und Politik in Südosteuropa von 1300 bis 1800 (dalam bahasa Jerman). Walter de Gruyter GmbH & Co KG. m/s. 659. ISBN 978-3-1107-4443-9.
- ^ Buchmann, Bertrand Michael (2002). Hof, Regierung, Stadtverwaltung: Wien als Sitz der österreichischen Zentralverwaltung von den Anfängen bis zum Untergang der Monarchie (dalam bahasa Jerman). Verlag für Geschichte und Politik. m/s. 37. ISBN 978-3-4865-6541-6.
- ^ Klopstock, Friedrich Gottlieb (1974). Werke und Briefe: historisch-kritische Ausgabe (dalam bahasa Jerman). W. de Gruyter. m/s. 999. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Pihlajamäki, Heikki; Dubber, Markus D.; Godfrey, Mark (4 July 2018). The Oxford Handbook of European Legal History (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. m/s. 762. ISBN 978-0-1910-8838-4. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Johnston, William M. (23 March 1983). The Austrian Mind: An Intellectual and Social History, 1848–1938 (dalam bahasa Inggeris). University of California Press. m/s. 13. ISBN 978-0-5200-4955-0.
- ^ Pavlac & Lott 2019, m/s. 278.
- ^ a b Žůrek 2014.
- ^ Wilson 2016, m/s. v–xxvi.
- ^ a b c Wilson 2016, m/s. 496.
- ^ Hardy 2018, m/s. 3.
- ^ Coy, Jason Philip; Marschke, Benjamin; Sabean, David Warren (1 October 2010). The Holy Roman Empire, Reconsidered (dalam bahasa Inggeris). Berghahn Books. m/s. 2. ISBN 978-1-84545-992-5. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Encyclopædia Britannica Online
- ^ "Charlemagne". History. 9 November 2009. Diarkibkan daripada yang asal pada 6 September 2022. Dicapai pada 19 September 2022.
- ^ Cantor 1993, m/s. 212–215.
- ^ a b Gascoigne, Bamber. "History of the Holy Roman Empire". HistoryWorld.
- ^ Davies 1996, m/s. 316–317.
- ^ Peters, Edward (1977). Europe: the World of the Middle Ages (dalam bahasa Inggeris). Prentice-Hall. m/s. 418. ISBN 978-0-1329-1898-5. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Weiler, Björn K. U.; MacLean, Simon (2006). Representations of Power in Medieval Germany 800–1500 (dalam bahasa Inggeris). Isd. m/s. 126. ISBN 978-2-5035-1815-2. Dicapai pada 9 March 2022.
- ^ Loud, Graham A.; Schenk, Jochen (6 July 2017). The Origins of the German Principalities, 1100–1350: Essays by German Historians (dalam bahasa Inggeris). Taylor & Francis. m/s. 49. ISBN 978-1-3170-2200-8.
- ^ Streissguth, Tom (24 June 2009). The Middle Ages (dalam bahasa Inggeris). Greenhaven Publishing. m/s. 154. ISBN 978-0-7377-4636-5.
- ^ Wilson 1999, m/s. 18.
- ^ a b c d Whaley 2012a, m/s. 17–21.
- ^ Bryce 1890, m/s. 2–3.
- ^ a b Garipzanov 2008.
- ^ Breverton 2014, m/s. 104.
- ^ Wilson 2016b, m/s. 79.
- ^ a b Brady 2009, m/s. 104–106.
- ^ Brady 2009, m/s. 128, 129.
- ^ a b Johnson 1996, m/s. 23.
- ^ a b Wilson 1999, m/s. 2.
- ^ a b Whaley 2011, m/s. 17.
- ^ Moraw 1999, col. 2025–2028.
- ^ Whaley 2011, m/s. 19–20.
- ^ Schulze 1998, m/s. 52–55.
- ^ "német-római birodalom – Magyar Katolikus Lexikon". lexikon.katolikus.hu. Dicapai pada 2022-08-03.
- ^ Wilson 2006, m/s. 719.
- ^ Voltaire 1773, m/s. 338.
- ^ Jorio & Braun 2016.
- ^ Lauryssens 1999, m/s. 102.
- ^ Bachrach, David S. (2014). Warfare in Tenth-Century Germany (dalam bahasa Inggeris). Boydell & Brewer Ltd. m/s. 3, 5, 12, 60, 73, 103, 180, 254. ISBN 978-1-8438-3927-9. Dicapai pada 31 July 2022.
- ^ Brown, Warren (February 2015). "Warfare in Tenth-Century Germany [Book Review]". Early Medieval Europe. 23 (1): 117–120. doi:10.1111/emed.12090. Diarkibkan daripada yang asal pada 31 July 2022. Dicapai pada 31 July 2022.
- ^ Bryce 1890, m/s. 183.
- ^ "Italy in the 14th and 15th centuries". Encyclopædia Britannica Online. Dicapai pada 18 December 2020.
- ^ Innes 2000, m/s. 167–170.
- ^ Bryce 1890, m/s. 35.
- ^ Davies 1996, m/s. 232, 234.
- ^ Bryce 1890, m/s. 35–38.
- ^ McKitterick 2018, m/s. 48–50.
- ^ "France: History, Map, Flag, Capital, & Facts". Encyclopædia Britannica Online. 16 May 2023.
- ^ Bryce 1890, m/s. 38–42.
- ^ Johnson 1996, m/s. 22.
- ^ Kohn 2006, m/s. 113–114.
- ^ Duffy 1997, m/s. 62–63.
- ^ a b Bryce, pp. 44, 50–52
- ^ a b McKitterick 2018, m/s. 70.
- ^ a b Collins 2014, m/s. 131.
- ^ Chambers, Mortimer (1974). The Western Experience (dalam bahasa Inggeris). Knopf. m/s. 204. ISBN 978-0-3943-1806-6. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Witt, Ronald G. (19 March 2012). The Two Latin Cultures and the Foundation of Renaissance Humanism in Medieval Italy (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 27. ISBN 978-0-5217-6474-2. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Taylor & Hansen-Taylor 1894, m/s. 117.
- ^ Taylor & Hansen-Taylor 1894, m/s. 118.
- ^ Taylor & Hansen-Taylor 1894, m/s. 121.
- ^ Hoyt & Chodorow 1976, m/s. 197.
- ^ Magill 1998, m/s. 706.
- ^ Cantor 1993, m/s. 212–213.
- ^ Bernhardt, John W. (22 August 2002). Itinerant Kingship and Royal Monasteries in Early Medieval Germany, C.936–1075 (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 23. ISBN 978-0-5215-2183-3. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Wickham, Chris (15 October 2016). Medieval Europe (dalam bahasa Inggeris). Yale University Press. m/s. 131. ISBN 978-0-3002-2221-0. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Cantor 1993, m/s. 214–215.
- ^ a b Magill 1998, m/s. 707.
- ^ Tucker, Spencer C. (23 December 2009). A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East [6 volumes]: From the Ancient World to the Modern Middle East (dalam bahasa Inggeris). ABC-CLIO. m/s. 412. ISBN 978-1-8510-9672-5. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Geanakoplos, Deno John (1979). Medieval Western Civilization and the Byzantine and Islamic Worlds: Interaction of Three Cultures (dalam bahasa Inggeris). D. C. Heath. m/s. 207. ISBN 978-0-6690-0868-5. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ "Otto I - Legacy Britannica". www.britannica.com (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2 March 2022.
- ^ Biographie, Deutsche. "Otto I. - Deutsche Biographie". www.deutsche-biographie.de (dalam bahasa Jerman). Dicapai pada 5 March 2022.
- ^ Davids, Adelbert (15 August 2002). The Empress Theophano: Byzantium and the West at the Turn of the First Millennium (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 188. ISBN 978-0-5215-2467-4. Dicapai pada 9 March 2022.
- ^ Jansen, S. (17 October 2002). The Monstrous Regiment of Women: Female Rulers in Early Modern Europe (dalam bahasa Inggeris). Springer. m/s. 153. ISBN 978-0-2306-0211-3. Dicapai pada 9 March 2022.
- ^ MacLean, Simon (2017). Ottonian Queenship (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. m/s. 169. ISBN 978-0-1988-0010-1. Dicapai pada 9 March 2022.
- ^ Digby, Kenelm Henry (1891). Mores Catholici: Books VII-IX (dalam bahasa Inggeris). P. O'Shea. m/s. 939. Dicapai pada 9 March 2022.
- ^ Magill 1998, m/s. 708.
- ^ McBrien 2000, m/s. 138.
- ^ Sladen 1914.
- ^ Cantor 1993, m/s. 215–217.
- ^ Bideleux, Robert; Jeffries, Ian (10 April 2006). A History of Eastern Europe: Crisis and Change (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 119. ISBN 978-1-1347-1985-3. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Lewis, Archibald Ross (1988). Nomads and Crusaders, A.D. 1000-1368 (dalam bahasa Inggeris). Georgetown University Press. m/s. 83. ISBN 978-0-2533-4787-9. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Fried, Johannes (13 January 2015). The Middle Ages (dalam bahasa Inggeris). Harvard University Press. m/s. 138. ISBN 978-0-6747-4467-7. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Rowland, Christopher; Barton, John (2002). Apocalyptic in History and Tradition (dalam bahasa Inggeris). Bloomsbury Academic. m/s. 173. ISBN 978-0-8264-6208-4. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Arnason, Johann P.; Wittrock, Björn (1 January 2005). Eurasian Transformations, Tenth to Thirteenth Centuries: Crystallizations, Divergences, Renaissances (dalam bahasa Inggeris). BRILL. m/s. 100. ISBN 978-9-0474-1467-4. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ German Polish Dialogue: Letters of the Polish and German Bishops and International Statements (dalam bahasa Inggeris). Ed. Atlantic-Forum. 1966. m/s. 9. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Emmerson, Richard K. (18 October 2013). Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 497. ISBN 978-1-1367-7518-5. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ Muldoon, J. (19 August 1999). Empire and Order: The Concept of Empire, 800–1800 (dalam bahasa Inggeris). Springer. m/s. 35. ISBN 978-0-2305-1223-8. Dicapai pada 30 May 2022.
- ^ a b Barraclough 1984, m/s. 101–134.
- ^ a b Barraclough 1984, m/s. 109.
- ^ Barraclough 1984, m/s. 122–124.
- ^ Barraclough 1984, m/s. 123.
- ^ Barraclough 1984, m/s. 123–134.
- ^ Chisholm, Hugh, penyunting (1911). Encyclopædia Britannica (dalam bahasa Inggeris). 25 (ed. ke-11). Cambridge University Press. .
- ^ Herrmann 1970, m/s. 530.
- ^ Haffner 2019, m/s. 6–10.
- ^ Smail & Gibson 2009.
- ^ Arnold 1995, m/s. 398.
- ^ Hunyadi & Laszlovszky 2001, m/s. 129.
- ^ Boettcher, Carl-Heinz (2005). Europas Weg in die Neuzeit: vom Weltstaat zur Staatenwelt (dalam bahasa Jerman). Röhrig Universitätsverlag. m/s. 342. ISBN 978-3-8611-0390-5. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Ehlers, Joachim (2003). "Heinrich VI.". Dalam Schneidmüller, Bernd; Weinfurter, Stefan (penyunting). Die deutschen Herrscher des Mittelalters: historische Portraits von Heinrich I. bis Maximilian I. (919-1519) (dalam bahasa Jerman). C.H.Beck. m/s. 258–271. ISBN 978-3-4065-0958-2. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Koenigsberger, H. G. (14 January 2014). Medieval Europe 400 - 1500 (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 105. ISBN 978-1-3178-7088-3. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Pavlac & Lott 2019, m/s. 17.
- ^ Grant, Jeanne (23 October 2014). For the Common Good: The Bohemian Land Law and the Beginning of the Hussite Revolution (dalam bahasa Inggeris). BRILL. m/s. 8. ISBN 978-9-0042-8326-8. Dicapai pada 2 November 2022.
- ^ Rothstein 1995, m/s. 9-.
- ^ Szepesi 2015.
- ^ Rothbard 2009.
- ^ Schwartzwald, Jack L. (20 November 2015). The Collapse and Recovery of Europe, AD 476–1648 (dalam bahasa Inggeris). McFarland. m/s. 116. ISBN 978-1-4766-6230-5. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Brady 2009, m/s. 73.
- ^ Mahoney, William (18 February 2011). The History of the Czech Republic and Slovakia (dalam bahasa Inggeris). ABC-CLIO. m/s. 51. ISBN 978-0-3133-6306-1. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Brady 2009, m/s. 73, 74.
- ^ Hardy 2018.
- ^ Brady 2009, m/s. 75–81.
- ^ Drees, Clayton J. (2000-11-30). The Late Medieval Age of Crisis and Renewal, 1300-1500: A Biographical Dictionary (dalam bahasa Inggeris). Bloomsbury Publishing USA. ISBN 978-1-56750-749-2.
- ^ Wilson, Peter H. (2016b). The Holy Roman Empire: A Thousand Years of Europe's History (dalam bahasa Inggeris). Penguin Books Limited. m/s. 79. ISBN 978-0-1419-5691-6. Dicapai pada 21 January 2022.
- ^ Smith, William Bradford (2008). Reformation and the German Territorial State: Upper Franconia, 1300–1630 (dalam bahasa Inggeris). University Rochester Press. m/s. 45. ISBN 978-1-5804-6274-7. Dicapai pada 21 January 2022.
- ^ Wilson 2016, m/s. 79.
- ^ Tracy, James D. (29 July 2016). Balkan Wars: Habsburg Croatia, Ottoman Bosnia, and Venetian Dalmatia, 1499–1617 (dalam bahasa Inggeris). Rowman & Littlefield. m/s. 163. ISBN 978-1-4422-1360-9. Dicapai pada 17 January 2022.
- ^ Ágoston, Gábor (22 June 2021). The Last Muslim Conquest: The Ottoman Empire and Its Wars in Europe (dalam bahasa Inggeris). Princeton University Press. m/s. 312. ISBN 978-0-6912-0538-0. Dicapai pada 17 January 2022.
- ^ Whaley 2012a, m/s. [1].
- ^ Pavlac & Lott 2019, m/s. 143.
- ^ a b Brady 2009, m/s. 429.
- ^ Erbe 2000, m/s. 19–30.
- ^ Whaley 2011, m/s. 61.
- ^ Berenger & Simpson 2014, m/s. 132.
- ^ Gosman, Martin; Alasdair, A.; MacDonald, A.; Macdonald, Alasdair James; Vanderjagt, Arie Johan (2003). Princes and Princely Culture: 1450–1650. BRILL. m/s. 298. ISBN 978-9-0041-3572-7. Diarkibkan daripada yang asal pada 24 October 2021. Dicapai pada 24 October 2021.
- ^ Hodnet, Andrew Arthur (2018). The Othering of the Landsknechte. North Carolina State University. m/s. 81.
- ^ Burdick, William Livesey (2004). The Principles of Roman Law and Their Relation to Modern Law (dalam bahasa Inggeris). The Lawbook Exchange, Ltd. m/s. 19, 20. ISBN 978-1-5847-7253-8. Dicapai pada 19 November 2021.
- ^ Lee, Daniel (19 February 2016). Popular Sovereignty in Early Modern Constitutional Thought (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. m/s. 243. ISBN 978-0-1910-6244-5. Dicapai pada 20 November 2021.
- ^ Thornhill, Chris (24 January 2007). German Political Philosophy: The Metaphysics of Law (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 12. ISBN 978-1-1343-8280-4. Dicapai pada 20 November 2021.
- ^ Haivry, Ofir (29 June 2017). John Selden and the Western Political Tradition (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 118. ISBN 978-1-1070-1134-2. Dicapai pada 20 November 2021.
- ^ Mousourakis, George (2 March 2017). The Historical and Institutional Context of Roman Law (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 435. ISBN 978-1-3518-8840-0. Dicapai pada 20 November 2021.
- ^ Zoller, Élisabeth (2008). Introduction to Public Law: A Comparative Study (dalam bahasa Inggeris). BRILL. m/s. 64. ISBN 978-9-0041-6147-4. Dicapai pada 20 November 2021.
- ^ Hodnet 2018, m/s. 79–81.
- ^ Spence, Lewis (1993). An Encyclopedia of Occultism (dalam bahasa Inggeris). Kensington Publishing Corporation. m/s. 133. ISBN 978-0-8065-1401-7. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Palgrave, Francis (5 December 2013). The Collected Historical Works of Sir Francis Palgrave, K.H. (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. xiv, 203, 204. ISBN 978-1-1076-2636-2. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Beccaria, Cesare marchese di; Beccaria, Cesare; Stevenson, Bryan (1 January 2008). On Crimes and Punishments and Other Writings (dalam bahasa Inggeris). University of Toronto Press. m/s. 133. ISBN 978-0-8020-8990-8. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Ripley, George; Dana, Charles Anderson (1869). The New American Cyclopædia: A Popular Dictionary of General Knowledge (dalam bahasa Inggeris). D. Appleton. m/s. 43. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Strieder, Peter (8 May 2017). "Zur Entstehungsgeschichte von Dürers Ehrenpforte für Kaiser Maximilian". Anzeiger des Germanischen Nationalmuseums: 128–142 Seiten. doi:10.11588/azgnm.1954.0.38143. Dicapai pada 7 February 2022.
- ^ Hirschi, Caspar (8 December 2011). The Origins of Nationalism: An Alternative History from Ancient Rome to Early Modern Germany (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 45. ISBN 978-1-1395-0230-6. Dicapai pada 7 February 2022.
- ^ Brandt, Bettina (2010). Germania und ihre Söhne: Repräsentationen von Nation, Geschlecht und Politik in der Moderne (dalam bahasa Jerman). Vandenhoeck & Ruprecht. m/s. 37. ISBN 978-3-5253-6710-0. Dicapai pada 8 February 2022.
- ^ Albert, Rabil Jr. (11 November 2016). Renaissance Humanism, Volume 2: Foundations, Forms, and Legacy (dalam bahasa Inggeris). University of Pennsylvania Press. ISBN 978-1-5128-0576-5. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Quevedo, Francisco de; Britton, R. K. (1 January 1989). Francisco de Quevedo: Dreams and Discourses (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. ISBN 978-1-8003-4588-1. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Whaley 2011, m/s. 278.
- ^ Wilson 2016, m/s. 263.
- ^ Whaley, Joachim (2009). "Whaley on Silver, 'Marketing Maximilian: the Visual Ideology of a Holy Roman Emperor' | H-German | H-Net". Networks.h-net.org. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Tennant, Elaine C.; Johnson, Carroll B. (1985). The Habsburg Chancery Language in Perspective, Volume 114. University of California Press. m/s. 1, 3, 9. ISBN 978-0-5200-9694-3. Diarkibkan daripada yang asal pada 27 September 2021. Dicapai pada 21 September 2021.
- ^ Wiesinger, Peter. "Die Entwicklung der deutschen Schriftsprache vom 16. bis 18. Jahrhundert unter dem Einfluss der Konfessionen". Zeitschrift der Germanisten Rumäniens (ZGR) (17–18 / 2000 (9th year)): 155–162. doi:10.1515/jbgsg-2018-0014. S2CID 186566355. Diarkibkan daripada yang asal pada 23 January 2008. Dicapai pada 8 November 2021.
- ^ Meinel, Christoph; Sack, Harald (2014). Digital Communication: Communication, Multimedia, Security. Springer Science & Business Media. m/s. 31. ISBN 978-3-6425-4331-9. Diarkibkan daripada yang asal pada 26 September 2021. Dicapai pada 20 September 2021.
- ^ Metzig, Gregor (21 November 2016). Kommunikation und Konfrontation: Diplomatie und Gesandtschaftswesen Kaiser Maximilians I. (1486–1519) (dalam bahasa Jerman). Walter de Gruyter GmbH & Co KG. m/s. 98, 99. ISBN 978-3-1104-5673-8. Dicapai pada 29 January 2022.
- ^ Scott, Hamish M. (2015). The Oxford Handbook of Early Modern European History, 1350-1750 (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. m/s. 173. ISBN 978-0-1995-9725-3. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Headrick, Daniel R. (28 December 2000). When Information Came of Age: Technologies of Knowledge in the Age of Reason and Revolution, 1700–1850 (dalam bahasa Inggeris). Oxford University Press. m/s. 184. ISBN 978-0-1980-3108-6. Dicapai pada 12 December 2021.
- ^ Whaley 2011, m/s. 370.
- ^ "H-German Roundtable on Smith, Germany: A Nation in Its Time Before, During, and After Nationalism, 1500–2000 | H-German | H-Net". networks.h-net.org. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Brady 2009, m/s. 110, 128.
- ^ Forster, Marc R. "Forster on Brady Jr., 'German Histories in the Age of Reformations, 1400–1650' | H-German | H-Net". Networks.h-net.org. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Whaley 2012a, m/s. 75.
- ^ Curtis 2013, m/s. 46–52.
- ^ Asch, Ronald G. (28 October 2021). "Monarchs". Early Modern Court Culture: 17–36. doi:10.4324/9780429277986-3. ISBN 978-0-4292-7798-6.
- ^ Thackeray, Frank W.; Findling, John E. (31 May 2012). Events That Formed the Modern World: From the European Renaissance through the War on Terror [5 volumes]: From the European Renaissance through the War on Terror (dalam bahasa Inggeris). ABC-CLIO. m/s. 133. ISBN 978-1-5988-4902-8. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Holleger 2012, m/s. 34.
- ^ Brady, Thomas A.; Brady, Thomas A. Jr. (13 July 2009). German Histories in the Age of Reformations, 1400–1650 (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 112. ISBN 978-0-5218-8909-4. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Wilson 2004, m/s. 27.
- ^ Karl Otmar von Aretin: Das Reich ohne Hauptstadt? (The empire without a capital?), in: Hauptstädte in europäischen Nationalstaaten (Capitals in European nation states), ed T Schieder & G Brunn, Munich/Vienna, 1983, pp. 1-29
- ^ Brady, Thomas A. Jr. (13 September 1997). Tracy, James D. (penyunting). The Political Economy of Merchant Empires: State Power and World Trade, 1350-1750 (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 117–160. ISBN 978-0-5215-7464-8. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Thompson, William R. (2000). The emergence of the global political economy (PDF). London: Routledge. m/s. 67. ISBN 0-4152-1452-1. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Ertl, Alan (May 2007). The Political Economic Foundation of Democratic Capitalism: From Genesis to Maturation (dalam bahasa Inggeris). Universal-Publishers. m/s. 189–191. ISBN 978-1-5994-2424-8. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Kypta, Ulla; Bruch, Julia; Skambraks, Tanja (15 October 2019). Methods in Premodern Economic History: Case studies from the Holy Roman Empire, c.1300-c.1600 (dalam bahasa Inggeris). Springer Nature. m/s. 116. ISBN 978-3-0301-4660-3. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Behringer, Wolfgang (2011). "Core and Periphery: The Holy Roman Empire as a Communication(s) Universe". The Holy Roman Empire, 1495-1806 (PDF). Oxford: Oxford University Press. m/s. 347–358. ISBN 978-0-1996-0297-1. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 2022-10-09. Dicapai pada 7 August 2022.
- ^ Ertl 2007, m/s. 189–191.
- ^ a b Ertl 2007, m/s. 188–189.
- ^ Poitras, Geoffrey (2000). The Early History of Financial Economics, 1478-1776: From Commercial Arithmetic to Life Annuities and Joint Stocks (dalam bahasa Inggeris). Edward Elgar. m/s. 48. ISBN 978-1-8406-4455-5. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Glaeser, Edward; Kourtit, Karima; Nijkamp, Peter (23 September 2020). Urban Empires: Cities as Global Rulers in the New Urban World (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 148. ISBN 978-0-4298-9236-3. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Haemers, Jelle (5 September 2022). "A troubled marriage. Maximilian and the Low Countries". "Per Tot Discrimina Rerum" – Maximilian I. (1459-1519) (dalam bahasa Jerman). Böhlau Verlag: 421–432. doi:10.7767/9783205216032.421. ISBN 978-3-2052-1602-5. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Smith, Alan K. (2 April 2019). Creating A World Economy: Merchant Capital, Colonialism, And World Trade, 1400-1825 (dalam bahasa Inggeris). Routledge. m/s. 103. ISBN 978-0-4297-1042-1. Dicapai pada 15 October 2022.
- ^ Mullett 2010, m/s. 81.
- ^ Tracy, James D. (23 October 2018). Holland Under Habsburg Rule, 1506–1566: The Formation of a Body Politic (dalam bahasa Inggeris). Univ of California Press. m/s. 46. ISBN 978-0-5203-0403-1. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Nexon, Daniel H. (20 April 2009). The Struggle for Power in Early Modern Europe: Religious Conflict, Dynastic Empires, and International Change (dalam bahasa Inggeris). Princeton University Press. m/s. 135. ISBN 978-0-6911-3793-3. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Whaley 2011, m/s. 326.
- ^ Holborn, Hajo (21 December 1982). A History of Modern Germany: The Reformation (dalam bahasa Inggeris). Princeton University Press. m/s. 48. ISBN 978-0-6910-0795-3. Dicapai pada 5 February 2022.
- ^ Whaley 2012a, m/s. 334.
- ^ MacCulloch, Diarmaid (25 March 2005). The Reformation (dalam bahasa Inggeris). Penguin. m/s. 362. ISBN 978-1-1015-6395-3. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Isom-Verhaaren, Christine (30 May 2011). Allies with the Infidel: The Ottoman and French Alliance in the Sixteenth Century (dalam bahasa Inggeris). Bloomsbury Publishing. m/s. 58. ISBN 978-0-8577-3227-9. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Renna, Thomas (September 2015). "The Holy Roman Empire was Neither Holy, Nor Roman, Nor an Empire". Michigan Academician. 42 (1): 60–75. doi:10.7245/0026-2005-42.1.60. ISSN 0026-2005. Dicapai pada 31 March 2023.
- ^ "Erklärung Franz II. zur Niederlegung der Krone des Heiligen Römischen Reiches – Wikisource". de.wikisource.org (dalam bahasa Jerman). Dicapai pada 2022-10-28.
- ^ Fried 2016, m/s. 56.
- ^ Parker 2008, m/s. 1058.
- ^ Wilson 2009, m/s. 18–23.
- ^ a b Wilson, p. 788
- ^ Wilson 2009, m/s. [[[:Templat:Google book]] 17].
- ^ Benecke 1974, m/s. 162.
- ^ Whaley 2012a, m/s. 633.
- ^ Whaley 2012b, m/s. 351.
- ^ de Las Cases 1824, m/s. 197.
- ^ Puga, Diego; Trefler, Daniel, "International trade and institutional change: A death in Venice" (PDF), Venice Seminar MIT, diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2015-09-03
- ^ Tellier 2009, m/s. 290.
- ^ Claus 1997.
- ^ Kurian 2010, m/s. 587.
- ^ Legauy 1995, m/s. 104.
- ^ a b Flood 2011, m/s. 118.
- ^ Cipolla 1981.
- ^ a b Whaley 2012a, m/s. 624–625.
- ^ Holt, Andrew (5 June 2019). The World of the Crusades: A Daily Life Encyclopedia [2 volumes] (dalam bahasa Inggeris). ABC-CLIO. m/s. 360. ISBN 978-1-4408-5462-0. Dicapai pada 6 February 2022.
- ^ Gumpelzhaimer 1796.
- ^ Whaley 2012b, m/s. 188.
- ^ Smith 1920, m/s. 19.
- ^ Wilson 2004, m/s. 307.
Sumber
sunting- Angermeier, Heinz (1984). Die Reichsreform 1410–1555: die Staatsproblematik in Deutschland zwischen Mittelalter und Gegenwart (dalam bahasa Jerman). C.H. Beck. ISBN 978-3-4063-0278-7.
- Arnold, Benjamin (1995). "14 The Western Empire 1125-1197". Dalam Luscombe, David; Riley-Smith, Jonathan (penyunting). The New Cambridge Medieval History, Volume 4: C.1024-c.1198, Part 2. 4. doi:10.1017/CHOL9780521414111.016. ISBN 978-0-5214-1411-1.
- Avakov, Alexander V. (2015). Two Thousand Years of Economic Statistics. 1. New York: Algora.
- Barker, Ernest (1911). Encyclopædia Britannica (dalam bahasa Inggeris). 14 (ed. ke-11). Cambridge University Press. m/s. 341–342. . Dalam Chisholm, Hugh (penyunting).
- Barraclough, Geoffrey (1984). The Origins of Modern Germany. New York: W. W. Norton & Co. Inc. ISBN 978-0-3933-0153-3.
- Benecke, G. (1974). Society and Politics in Germany, 1500–1750. Routledge & Kegan Paul.
- Berenger, Jean; Simpson, C.A. (2014). A History of the Habsburg Empire 1273–1700. Routledge. m/s. 120, 121. ISBN 978-1-3178-9570-1. Diarkibkan daripada yang asal pada 5 October 2021. Dicapai pada 5 October 2021.
- Brady, Thomas A. Jr. (2009). German Histories in the Age of Reformations, 1400–1650 (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 104–106, 116. ISBN 978-1-1394-8115-1. Dicapai pada 5 February 2022.
- Breverton, Terry (2014). Everything You Ever Wanted to Know About the Tudors but Were Afraid to Ask. Amberley Publishing. ISBN 978-1-4456-3845-4.
- Brockmann, Stephen (2006). Nuremberg: The imaginary capital. Rochester, NY: Camden House. ISBN 978-1-5711-3345-8.
- Bryce, James (1890). The Holy Roman Empire. Macmillan.
- Cantor, Norman F. (1993). The Civilization of the Middle Ages. Harper Perennial. ISBN 978-0-0609-2553-6.
- Cipolla, Carlo M. (1981). Fighting the Plague in Seventeenth Century Italy. Madison: University of Wisconsin Press.
- Claus, Edda (1997). The Rebirth of a Communications Network: Europe at the Time of the Carolingians (Tesis). hdl:1866/803.
- Collins, Paul (2014). The Birth of the West: Rome, Germany, France, and the Creation of Europe in the Tenth Century. PublicAffairs. ISBN 978-1-6103-9368-3. OL 28037381M.
- Curtis, Benjamin (2013). The Habsburgs: The History of a Dynasty. Bloomsbury. m/s. 36.
- Corvisier, André; Childs, John (1994). A dictionary of military history and the art of war.
- Davies, Norman (1996). A History of Europe. Oxford.
- de Las Cases, E.A.D. (1824). Journal of the Private Life and Conversations of the Emperor Napoleon at Saint Helena. 3. H. Colburn.
- Duffy, Eamon (1997). Saints & Sinners: A History of the Popes. Yale University Press.
- Ehlers, Caspar; Flachenecker, Helmut; Päffgen, Bernd; Schieffer, Rudolf (2016). Die deutschen Königspfalzen. Band 5: Bayern: Teilband 3: Bayerisch-Schwaben. Vandenhoeck & Ruprecht. ISBN 978-3-6473-6523-7.
- Erbe, Michael (2000). "Urban". Die Habsburger 1493–1918. Stuttgart: Kohlhammer Verlag. ISBN 3-1701-1866-8.
- Evans, Robert J. W. (2006). Austria, Hungary, and the Habsburgs: Central Europe c. 1683–1867 (dalam bahasa Inggeris). OUP Oxford. m/s. 82. ISBN 978-0-1992-8144-2.
- Evans, Robert J. W.; Schaich, Michael; Wilson, Peter H., penyunting (2011). The Holy Roman Empire, 1495–1806. US: Oxford University Press. ISBN 978-0-1996-0297-1.
- Evans, Robert J. W.; Wilson, Peter, penyunting (2012). The Holy Roman Empire, 1495-1806: A European Perspective (dalam bahasa Inggeris). BRILL. ISBN 978-9-0042-0683-0. OL 25270288M.
- Flood, John (2011). Poets Laureate in the Holy Roman Empire: A Bio-bibliographical Handbook. Walter de Gruyter. m/s. cxvii. ISBN 978-3-1109-1274-6.
- Fried, Johannes (2016). Charlemagne. Harvard University Press.
- Gagliardo, John H. (1980). Reich and Nation. The Holy Roman Empire as Idea and Reality, 1763–1806. Indiana University Press.
- Garipzanov, Ildar H. (2008). The Symbolic Language of Authority in the Carolingian World (c.751–877). Leiden: Brill.
- Gumpelzhaimer, H.S.G. (1796). Reichs Matrikel aller Kreise: nebst Usual-Matrikeln des Kaiserlichen und ReichsKammergerichts, mit beygefügten Veränderungen (dalam bahasa Jerman). Ulm.
- Haffner, S. (2019). The Rise and Fall of Prussia. Plunkett Lake.
- Hanlon, Gregory (2014). The Hero of Italy: Odoardo Farnese, Duke of Parma, his Soldiers, and his Subjects in the Thirty Years' War. Routledge.
- Hardy, D. (2018). Associative Political Culture in the Holy Roman Empire: Upper Germany, 1346–1521. Oxford Historical Monographs. OUP Oxford. ISBN 978-0-1925-6217-3.
- Härter, Karl. "The Permanent Imperial Diet in European Context, 1663–1806". In Evans, Schaich & Wilson (2011).
- Herrmann, Joachim (1970). Die Slawen in Deutschland (dalam bahasa Jerman). Berlin: Akademie-Verlag GmbH.
- Hirschi, Caspar (2005). Wettkampf der Nationen. Göttingen: Wallstein Verlag.
- Hochedlinger, Michael; Mata, Petr; Winkelbauer, Thomas (2019). Verwaltungsgeschichte der Habsburgermonarchie in der Frühen Neuzeit. Band 1: Hof und Dynastie, Kaiser und Reich, Zentralverwaltungen, Kriegswesen und landesfürstliches Finanzwesen. Vienna: Böhlau Verlag. ISBN 978-3-2052-3246-9.
- Holleger, Manfred (2012). "Personality and reign The biography of Emperor Maximilian I". Dalam Michel, Eva; Sternat, Maria Luise (penyunting). Emperor Maximilian I and the Age of Durer (PDF). Prestel; Albertina. m/s. 32–33. ISBN 978-3-7913-5172-8. Dicapai pada 2 December 2021.
- Hoyt, Robert S.; Chodorow, Stanley (1976). Europe in the Middle Ages. Harcourt brace Jovanovich.
- Hunyadi, Zsolt; Laszlovszky, József (2001). The Crusades and the Military Orders: Expanding the Frontiers of Medieval Latin Christianity. Central European University Press. ISBN 978-9-6392-4142-8.
- Innes, Matthew (2000). State and Society in the Early Middle Ages: The Middle Rhine Valley, 400–1000. Cambridge University Press. ISBN 978-1-1394-2558-2.
- Johnson, Lonnie (1996). Central Europe: Enemies, Neighbors, Friends. Oxford University Press. ISBN 978-0-1980-2607-5.
- Jorio, Marco; Braun, Bettina (25 April 2016), "Heiliges Römisches Reich", Historisches Lexikon der Schweiz (HLS), dicapai pada 2021-09-07
- Kleinhenz, Christopher (2004). Medieval Italy: An Encyclopedia. Routledge. ISBN 978-1-1359-4880-1.
- Kohn, George C. (2006). Dictionary of Wars. Infobase. ISBN 978-1-4381-2916-7.
- Kurian, George Thomas (2010). The Encyclopedia of Christian Literature. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7283-7.
- Lauryssens, Stan (1999). The Man Who Invented the Third Reich: The Life and Times of Arthur Moeller van den Bruck. Stroud: Sutton. ISBN 978-0-7509-1866-4.
- Legauy, Jean Pierre (1995). "6. Urban Life". Dalam Jones, Michael C. E. (penyunting). The New Cambridge Medieval History, Volume 6, C.1300-c.1415. 6. Cambridge University Press. ISBN 978-0-5213-6290-0.
- Magill, Frank (1998). Dictionary of World Biography. II. London: Fitzroy Dearborn.
- Malettke, Klaus (2001). Les relations entre la France et le Saint-Empire au XVIIe siècle (dalam bahasa Perancis). Paris: Honoré Champion.
- McBrien, Richard P. (2000). Lives of the Popes: The Pontiffs from St. Peter to Benedict XVI. HarperCollins.
- McKitterick, R. (2018). The Frankish Kingdoms Under the Carolingians 751–987. Taylor & Francis. ISBN 978-1-3178-7248-1.
- Moraw, Peter (1999) [1977]. "Heiliges Reich". Lexikon des Mittelalters. 4. Munich & Zürich: Artemis.
- Mullett, Michael (2010). Historical Dictionary of the Reformation and Counter-Reformation. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7393-3.
- Parker, Geoffrey (2008). "Crisis and catastrophe: The global crisis of the seventeenth century reconsidered". American Historical Review. 113 (4): 1053–1079. doi:10.1086/ahr.113.4.1053.
- Pavlac, Brian A.; Lott, Elizabeth S. (2019). The Holy Roman Empire: A Historical Encyclopedia [2 volumes]. ABC-CLIO. m/s. 143. ISBN 978-1-4408-4856-8. Diarkibkan daripada yang asal pada 21 September 2021. Dicapai pada 21 September 2021.
- Rothbard, Murray N. (23 November 2009). "The Great Depression of the 14th Century". Mises Institute. Dicapai pada 14 March 2019.
- Rothstein, Stanley William (1995). Class, Culture, and Race in American Schools: A Handbook. Greenwood. ISBN 978-0-3132-9102-9.
- Schindling, Anton (1986). "The Development of the Eternal Diet in Regensburg". The Journal of Modern History. 58: 64–75. doi:10.1086/243149. S2CID 144471373.
- Schulze, Hans K. (1998). Grundstrukturen der Verfassung im Mittelalter [Basic structures of the constitution in the Middle Ages] (dalam bahasa Jerman). Bd. 3 (Kaiser und Reich). Stuttgart: Kohlhammer Verlag.
- Smail, Daniel Lord; Gibson, Kelly (2009). Vengeance in Medieval Europe: A Reader. University of Toronto Press. m/s. 156. ISBN 978-1-4426-0126-0.
- Sladen, Douglas Brooke Wheelton (1914). Wikisource. – melalui
- Smith, Preserved (1920). The Social Background of the Reformation. Collier.
- Szepesi, Istvan (2015). "Reflecting the Nation: The Historiography of Hanseatic Institutions" (PDF). Waterloo Historical Review. 7. doi:10.15353/whr.v7.33. S2CID 148667574. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 17 October 2021. Dicapai pada 7 September 2021.
- Taagepera, Rein (September 1997). "Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia" (PDF). International Studies Quarterly. 41 (3): 494. doi:10.1111/0020-8833.00053. JSTOR 2600793.
- Tellier, Luc-Normand (2009). Urban World History: An Economic and Geographical Perspective. ISBN 978-2-7605-2209-1.
- Taylor, Bayard; Hansen-Taylor, Marie (1894). A history of Germany from the earliest times to the present day. New York: D. Appleton & Co. m/s. 117.
- Voltaire (1773) [1756]. "Chapitre LXX". Essais sur les mœurs et l'ésprit des nations (dalam bahasa Perancis). 3 (ed. nouvelle). Neuchâtel. m/s. 338. OCLC 797016561.
Ce corps qui s'appelait, & qui s'appelle encore, le Saint-Empire Romain, n'était en aucune manière, ni saint, ni romain, ni empire
- Whaley, Joachim (24 November 2011). Germany and the Holy Roman Empire: Volume II: The Peace of Westphalia to the Dissolution of the Reich, 1648–1806 (dalam bahasa Inggeris). OUP Oxford. ISBN 978-0-1916-2822-1. Dicapai pada 5 February 2022.
- Whaley, Joachim (2012a). Germany and the Holy Roman Empire, Volume I: Maximilian I to the Peace of Westphalia, 1493–1648. I. Oxford: OUP. ISBN 978-0-1987-3101-6.
- Whaley, Joachim (2012b). Germany and the Holy Roman Empire, Volume II: The Peace of Westphalia to the Dissolution of the Reich, 1648–1806. II. Oxford: OUP. ISBN 978-0-1996-9307-8.
- Wilson, Peter H. (23 July 1999). The Holy Roman Empire 1495-1806 (dalam bahasa Inggeris). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-3492-7649-3.
- Wilson, Peter H. (2004). From Reich To Revolution: German History, 1558-1806.
- Wilson, Peter H. (December 2006). "Bolstering the Prestige of the Habsburgs: The End of the Holy Roman Empire in 1806". The International History Review. 28 (4): 709–736. doi:10.1080/07075332.2006.9641109. S2CID 154316830.
- Wilson, Peter H. (2009). Europe's Tragedy: A History of the Thirty Years War. Allen Lane.
- Wilson, Peter H. (2016). Heart of Europe: A History of the Holy Roman Empire. Belknap Press. ISBN 978-0-6740-5809-5.
- Zeumern, Karl, penyunting (1908), Goldene Bulle, Hermann Böhlaus
- Žůrek, Václav (31 December 2014). "Les langues du roi. Le rôle de la langue dans la communication de propagande dynastique à l'époque de Charles IV" [The languages of the king. The role of language in dynastic propaganda communication during the time of Charles IV]. Revue de l'Institut Français d'Histoire en Allemagne (dalam bahasa Perancis) (6). doi:10.4000/ifha.8045.
Pembacaan lanjut
sunting- Arnold, Benjamin (1991). Princes and Territories in Medieval Germany. Cambridge University Press. ISBN 978-0-5215-2148-2. OL 7744146M.
- Bryce, James (1864). The Holy Roman Empire. Macmillan. OCLC 1347435. OL 17729330M.
- Coy, Jason Philip; Marschke, Benjamin; Sabean, David Warren, penyunting (2010). The Holy Roman Empire, Reconsidered. Berghahn Books. ISBN 978-1-8454-5992-5. OL 38653949M.
- Donaldson, George. Germany: A Complete History (Gotham Books, New York, 1985)
- Hahn, Hans Joachim. German thought and culture: From the Holy Roman Empire to the present day (Manchester University Press, 1995).
- Scribner, Bob. Germany: A New Social and Economic History, Vol. 1: 1450–1630 (1995)
- Stollberg-Rilinger, Barbara. The Holy Roman Empire: A Short History. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 2018.
- Treasure, Geoffrey. The Making of Modern Europe, 1648–1780 (3rd ed. 2003). pp. 374–426.
- Zophy, Jonathan W., ed. The Holy Roman Empire: A Dictionary Handbook (Greenwood Press, 1980)
Pautan luar
suntingWikimedia Commons mempunyai media berkaitan Empayar Rom Suci |
- The constitutional structure of the Reich Diarkibkan 21 Jun 2021 di Wayback Machine
- List of Wars of the Holy Roman Empire
- Books and articles on the Reich
- The Holy Roman Empire
- Comparison of the Holy Roman Empire and the European Union in 2012 by The Economist
Peta
sunting- Deutschland beim Tode Kaiser Karls IV. 1378 (Germany at the death of emperor Charles IV.) taken from "Meyers Kleines Konversationslexikon in sechs Bänden. Bd. 2. Leipzig u. Wien: Bibliogr. Institut 1908", map inserted after page 342
- The Holy Roman Empire, 1138–1254
- The Holy Roman Empire c. 1500
- The Holy Roman Empire in 1648
- The Holy Roman Empire in 1789 (interactive map)