Keterasingan keluarga
Keterasingan keluarga ialah pemberhentian atau pengurangan hubungan yang sedia ada sebelum ini antara ahli keluarga, selalunya sehingga ke tahap yang sedikit atau tiada komunikasi untuk tempoh yang berpanjangan. Selalunya, sekurang-kurangnya salah satu pihak mahu kerenggangan berakhir.[1]
Pengasingan keluarga ialah hubungan yang terputus antara ibu bapa, datuk, adik beradik, anak, sepupu, dsb. Ciri-ciri pengasingan mungkin termasuk kekurangan empati dalam satu atau lebih pihak yang terlibat. Ini boleh mengakibatkan peningkatan tahap tekanan dalam semua pihak, walaupun dalam kes hubungan kesat mangsa mungkin berasa lega sebaik sahaja punca tekanan telah dikeluarkan.
Sebilangan besar perpisahan melibatkan pihak ketiga,[1](pp22–23) seperti ahli keluarga besar atau pasangan/anak yang sudah dewasa. Sebagai contoh, seorang anak yang tidak menyukai ibu bapa tiri mungkin enggan menjalin hubungan dengan ibu bapa yang berkahwin dengan ibu bapa tiri; dalam kes sedemikian, ibu bapa tiri adalah pihak ketiga yang terlibat dalam kerenggangan antara anak dan ibu bapa. Dalam sesetengah kes, pihak ketiga memberikan sokongan emosi kepada individu yang memulakan keterasingan, menyediakan sistem sokongan sosial alternatif kepada orang asing dan dengan itu membolehkan pendalaman keterasingan. Dalam keadaan lain, pihak ketiga—sama ada sengaja atau tidak—sebenarnya merupakan punca tunggal atau utama dua ahli keluarga menjadi terasing.
Dalam situasi di mana pengasingan adalah unilateral, individu yang ditolak mungkin atau mungkin tidak mencuba beberapa strategi untuk membaiki keretakan. Dalam sesetengah kes, mengambil tanggungjawab dan menebus kesalahan untuk kata-kata kasar atau keadaan sukar boleh meningkatkan hubungan.
Dalam sesetengah kes, pemula keterasingan menetapkan sempadan untuk mengekalkan hubungan terhad (dan oleh itu mengehadkan kerosakan emosi) dengan orang yang mereka lihat sebagai pendera yang berpotensi. Dalam kes lain, pemula tidak dapat atau tidak mahu mempertimbangkan sebarang jenis perdamaian.